Een nieuw boek kiezen is niet altijd even makkelijk, want er is zoveel keuze! Soms kan ik mezelf helemaal verliezen in het proces en soms verschijnt mijn volgende boek willekeurig op mijn pad. Meestal zijn het boeken die gewoon op mijn pad verschijnen, die ik het meest weet te appreciëren. Waarschijnlijk omdat mijn verwachtingen niet te hoog liggen omdat ik me op voorhand al zo heb verdiept in recensies en aanverwanten.

Toen Legends & Lattes bijna uit was, zag ik een stukje over The People on Platform 5 passeren op de blog van Koen. Ik las de korte inhoud op Goodreads, vond vervolgens het boek terug in de ebib en begon er meteen aan.

Iedere dag reist Iona met de trein naar haar werk en iedere dag ziet ze op die trein dezelfde medereizigers. Uiteraard heeft ze de nodige bijnamen voor hen en heeft ze verhalen verzonnen over hun levens. Op een dag stikt één van haar medereizigers in een druif en schiet Iona in actie. Het is het startschot voor een hoop mooie vriendschappen tussen heel wat medereizigers.

Ik heb zelf in een ver verleden dagelijks de trein genomen en het is inderdaad zo dat je iedere keer dezelfde mensen ziet. Volgens mij is het dan ook heel normaal dat je hele verhalen rond hun levens verzint en hen bijnamen geeft. Dat deed ik in ieder geval ook. Het was grappig om te zien dat iemand verder gebouwd heeft op iets wat heel wat pendelaars vermoedelijk doen en er een boek heeft rond geschreven.

Het was heerlijk om te zien hoe de personages van alle leeftijden en alle soorten achtergronden naar elkaar toegroeien en een mooie vriendschap vormen. Centraal in de vriendschapgroep staat de kleurrijke Iona die iedereen helpt met hun problemen. Alleen wordt het boek niet enkel vanuit haar perspectief verteld. Ieder hoofdstuk komt een ander personage aan bod en het wisselt af.

Dan is het een keer Sanjay, de verpleegkundige die paniekaanvallen krijgt. De andere keer is het Piers, de financiële adviseur die zijn job kwijt raakte, maar toch nog iedere dag zijn maatpak aantrekt en doet alsof hij naar kantoor gaat. Nog een andere keer is het Emmie. Of Martha. Het is niet makkelijk om een verhaal te vertellen aan de hand van meerdere perspectieven, maar net omdat de treinreizen en Iona het centraal punt zijn, was er altijd een rode draad.

Stiekem had ik ook graag een hoofdstuk vanuit het perspectief van Lulu, de hond van Iona, gelezen, want dat was ongetwijfeld hilarisch geweest. Maar kijk… Je kan niet alles hebben in het leven.

Het boek had alles wat ik nodig had (buiten dan misschien dat hoofdstuk van Lulu): kleurrijke personages, meerdere vertelperspectieven, een flinke dosis humor, een tikkeltje romantiek,… En treinen. Laten we de treinen vooral niet vergeten. Het is een perfect feelgood boek dat je kan lezen terwijl je zelf pendelt naar je werk, maar waar je evengoed van kan genieten in de zetel, onder een dekentje.

Ik heb alvast Clare Pooley’s nieuwste boek “How to Age Disgracefully” op mijn te lezen lijstje gezet, want dat leek in dezelfde lijn te liggen als dit en ja, ik wist dit wel te appreciëren.

Ik vond het boek in de ebib (het werd intussen terug ingeleverd, hint hint), maar je kan het ook online kopen. In het Engels heeft het twee verschillende titels, lekker verwarrend, maar het gaat om hetzelfde boek. Je hebt The People of Platform 5 (deze staat op de ebib) en Iona Iverson’s Rules for Commuting. Er is ook een nederlandstalige vertaling van het boek De reizigers op platform 5.

0