Dit weekend loopt er een soort jeugdtheaterfestival genaamd Goesting. De Krakeling (jeugdtheater in Amsterdam), de Stadsschouwburg en natuurlijk wij doen er aan mee. Bij ons staan er behoorlijk wat installaties waarvoor je niet moet betalen en die echt meer dan de moeite waard zijn. Ik moet nog een van de installaties doen. Dat is een een tegen een theater. Ik weet niet goed hoe je het moet uitleggen. Jij gaat er alleen naar toe en er is maar een actrice. De stagiaires kregen de eer en het genoegen om alles in goede banen te leiden. Bijvoorbeeld bij die een tegen een voorstelling die duurt tien minuten dus moet je andere mensen inschrijven die dat ook nog willen doen.
Eventjes het rijtje afgaan.
Anatomisch Theater
Bij Anatomisch theater krijg je het verhaal van een orgaan te horen. Je gaat ik een heerlijk comfortable schommelbedje liggen. Vervolgens krijg je een filmpje te zien en daarna moet een hoofdtelefoon opzetten. Er zijn vijf organen en ik heb intussen drie verhalen gehoord. Superleuk. Ik zou graag een cd’tje hebben met die verhalen er op. Ik moet vandaag nog het verhaal van de maag en van de darmen meepikken. Het hart en de hersenen heb ik gisteren gedaan en eergisteren heb ik de longen gehoord. Het verhaal van het hart was echt ontroerend. Ik geloof dat het gebaseerd is op het Griekse verhaal van de zielen die in twee worden gesplitst vlak voor de geboorte. De zielen zoeken heel hun leven lang naar hun andere helft om een geheel te zijn. Altijd een van mijn favorieten Griekse verhalen geweest. De hersenen hebben mij een preek gegeven, maar wel een geestige preek. En het verhaal van de longen was ook ontroerend, maar net niet zo ontroerend als het verhaal van het hart.
Smeltende Gedachten
Nog iets waar ik wild enthousiast over ben. E. en ik hebben deze voorstelling vrijdag bijgewoond samen met een klasje twaalfjarigen (het was kunstschooldag, een dag waarop scholen wat kunst gaan opsnuiven). Bij Smeltende gedachten staat er een actrice in een poel blauw water. Ze heeft een lange rok aan en die slurpt het water op. Ze stelt heel de tijd vragen, soms gericht aan iemand, soms in het algemeen. Dus wij zaten daar met dat klasje en het was echt super. Die kinderen flapte gewoon van alles er uit. De actrice vond het zelf ook ontzettend leuk om voor die kinderen te spelen omdat ze altijd antwoordden. Naar het schijnt is het bij volwassenen vaak anders. Ik kreeg de vraag: “Is liefde een herinnering of een verwachting voor jou?”. Eh…
Blauwbaardkamer
Jammergenoeg zijn E. en ik daar met een cameraploeg in gegaan. Die mensen van de cameraploeg waren echt verschrikkelijk. De Blauwbaardkamer is normaalgezien pikkedonker als je binnengaat. De cameraploeg had natuurlijk licht aangedaan zodat we alles al zagen toen we binnen gingen. Boehoe! En je mag alleen binnen met een meisje en een jongen, een meisje en een meisje of een meisje alleen. Dus wij stonden daar met een cameraman, een cameravrouw, een fotograaf en dan nog een vrouw. Vrij irritant. Ik denk dat de acteur zelf het ook wel merkte. Hij vroeg later tijdens het eten of het niet ontzettend irritant was geweest voor ons. Ja dus.
Het is een vrij intieme voorstelling, want Blauwbaard geeft je een voetmassage. Oh ja. Klein detail. Hij is naakt. Er moest ook tussen al die voorstelling natuurlijk weer eens naakt zitten. Intussen zijn we er immuun voor geworden. Ik kan echt niet tegen massages, maar slechts een van de twee mensen die binnengaat krijgt de massage. E. ging voor mij binnen dus kreeg zij die, maar plots schoof Blauwbaard zijn teil met water door naar mijn voeten. Die kerel deed dat echt echt echt goed. De vrouw die “wacht” moest houden bij de deur waarachter die voorstelling zich afspeelt had ons al gezegd dat ze alle vrouwen er zwijmelend zag uitkomen. Tsja… hoe zou dat nu toch komen?
De Potloodmoordenaar
Een redelijk gewone toneelvoorstelling waarin Hans van Cauwenberghe vol overgave vertelde over Johanna met de zonnebril. Leuk verhaal, boeiend van begin tot het einde en Hans is een geweldige verteller. Dat was weer met dat klasje van de kunstschooldag en gisterenavond hadden we er ‘s avonds laat in de brasserie nog een discussie over. Nederlandse kinderen zijn nogal tsja… mondig. Ze zullen geen autoriteit verdragen. De directrice van Frascati (het bevriende theater even verderop in de straat) vertelde dat er echt een gigantisch verschil was tussen een Vlaamse klas in een voorstelling en een Nederlandse klas. Het klasje waar wij bij zaten tijdens die voorstelling hield zich echt kalm, maar blijkbaar was het een atypische klas.
Straks staat er nog Rendez-Vous op het programma en dan vanavond As You Like It, het stuk van Shakespeare gespeeld door alleen maar jongens. Dus ook de vrouwenrollen worden gespeeld door jongens, zoals het ook was ten tijde van Shakespeare himself. Misschien kunnen we ook nog Heimwee naar Tirgu Mures meepikken. Ik hoop het, want dat lijkt mij ook een hele mooie voorstelling. Gisteren was er niet echt bijzonder veel volk en als ik nu zo naar buiten kijk, dan zie ik een heldere blauwe lucht, dus ik vermoed dat er weer niet al te veel volk zal zijn. Echt wel jammer, want het is de moeite waard.
En nu we in het weekend aan het werken zijn, mogen we dat compenseren met een dagje vrij in de week. Gisteren was ik nog op de fiets bezig dat we eigenlijk nog niets van Amsterdam hebben gezien omdat we altijd maar op onze stage zitten. De Nederlanders die we ontmoeten vragen steeds of we dat plein al hebben gezien of dat we dat museum al hebben bezocht, etc. Nee. Nee. We werken. Ik was dus bezig tegen E. dat het leuk zou zijn als we dus een keer op een woensdag een dagje vrij zouden kunnen nemen en gewoon de toerist zouden kunnen uithangen. ‘s Avonds in de brasserie haalde onze directrice het zelf aan. “Jullie werken nu in het weekend, dus mogen jullie een dag recup nemen in de week”. Hoera! Ik hou van ons directrice. Dus dinsdag of woensdag gaan we eindelijk wat meer zien van Amsterdam. Hoera!
Goed en dan nu naar de wasserette om de was te gaan doen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Stel dat alles krimpt. Ik heb niet bepaald veel kleren dus… Ieks. Op hoop van zegen dus.
Zijn wij nlers echt zo erg? 🙂
Hm, ik zie hier een topic met titel ‘goesting’ staan en dacht al dat het over knappe blonde Hollanders ging gaan of zo. Mis dus :-).