Ik stel voor dat we nu allemaal “It’s a small world” luidkeels gaan brullen. Eigenlijk is het ook maar een kleine wereld. Gisteren was er een expertenmeeting op mijn stageplek in verband met nieuwe media. Een groep experten had eerst een fijne wandeling gemaakt door Amsterdam om dan uiteindelijk een debat te voeren in een zaal op mijn stageplek. Ik was op dat moment als een gek heen en weer aan het lopen tussen het kopieerapparaat (intussen mijn beste vriend hier in Amsterdam *kuch*) en het zaaltje waar we een reader aan het samenstellen waren. Ik had net nog enkele kopies gemaakt en wilde terug naar het andere zaaltje lopen, toen ik plots Carolien zag. Ha! Toeval! Ze had me gemaild dat ze zou komen, maar wegens té druk, té moe, té verstrooid en wat nog niet allemaal had ik dat dus niet gelezen. De verrassing was dus des te groter. Blogster nummero uno.
Vandaag was er weer een expertenmeeting. Ditmaal moesten ik en E. notuleren (schitterend woord, toch?). Dus ik zat daar braafjes te notuleren aan mijn tafeltje, toen plots een vrouw iets te laat binnen kwam. Natuurlijk kijk je dan even op. Dat doe je automatisch, om die laatkomer een beetje een schaamtegevoel te geven. Ik herkende die vrouw van… ergens. Maar van waar? Na lang en zeer diep nadenken kwam ik er op uit dat ik haar op de Bwards had gezien. Ann van C.H.I.P.S. vzw (die zitten achter Boekencast.be). Ah zo.
Yup. Zo zie je maar. It’s a small world after all. Voor netwerken kan een blog dus zeer zeker tellen.