Doei!

“Morgen kom ik je niet oppikken,” riep ik E. nog toe terwijl zij haar stalen ros richting stal begeleidde. “Ja!” riep ze nog over haar schouder als antwoord. Ik draaide de straat in. “Doeeeei!” gilde ik ter afscheid. Doei? Riep ik net “doei”?! Dat kan je niet menen?! Ik realiseerde me het pas enkele tellen later. Ja, ik had “doei” geroepen. De vijf minuutjes fietsen tussen E. haar verblijfplaats en de mijne heb ik gewoon heel de tijd zitten giechelen. Misschien toch niet zo heel erg dat ik begin mei terug naar België trek. 😛