Ik geef het toe, het enige liedje dat ik kende van Khaled was Aïcha. Dat was voor dat ik gisteren naar het concert ging van deze Algerijn. Mijn huisgenoot werkt bij een aftakking van twee grote concertzalen hier in Amsterdam en kan dus gratis naar alle concerten. Handig. Zij en haar vriendin H. zijn allebei nogal gek op Khaled en besloten mij mee te sleuren naar de Paradiso. Mij niet gelaten. Stiekem stond ik er toch wel verbaasd van hoe klein deze superbekende zaal is, maar kleine zalen hebben een groot pluspunt: sfeer, sfeer en nog eens sfeer. De sfeer zat er dik in, al tijdens het voorprogramma. Lekkere raïmuziek en hip hop schalden door de geluidsinstallatie. Buiten een paar mensen die boven op het balkon een stoeltje hadden bezet, was iedereen aan het swingen. Hoe kan je je ook stilhouden op zo’n muziek? Hoe die mensen zomaar op hun stoeltje konden blijven zitten, bleef mij een mysterie.

Eens Khaled op het podium kwam, was het hek van de dam. Gillende jonge meisjes, begroetingen in het Arabisch (90% van de mensen in de zaal hadden een Arabische achtergrond, 9,99% waren Nederlanders en 0,01% was Belg – zijnde ik 😉 ) en nog meer gedans. Swingende muziek met klanken uit duizend en een nacht vulden de zaal. Khaled zelf is echt een meester in zijn vak. Prachtig wat die kerel kan en hoe hij omgaat met zijn muzikanten. Het allerallerallerlaatste liedje was natuurlijk Aïcha. In een ver verleden hebben we die tekst een keertje geanalyseerd bij Frans. Plus het is een van die liedjes op de Franse chanson cd die ik altijd beluister voor mijn examens Frans. En dus brulde ik maar lekker mee met de rest van de zaal.

Ja, ik heb me wel geamuseerd gisterenavond. Alleen had ik het deze ochtend een beetje moeilijk om uit mijn bedje te komen. Ach ja, dat moet je er maar bij nemen.