Eerst en vooral: Stef, je bent mijn held deze dag. Nee, maak dat maar held van de maand. Dank je voor de Flickr Pro. 😀

Ik mag 8000 ook van mijn lijstje schrappen. Jawel, Brugge. Vriendin N. en ik, wij zien elkaar slechts een maal per jaar. Het is een vreemde soort traditie geworden, maar het is een traditie die blijkt te werken. Ik heb N. vijf jaar geleden leren kennen via tienternet en sindsdien hebben we al verschillende Vlaamsche steden samen onveilig gemaakt. Ergens is het wel grappig dat we elkaar maar een keer per jaar zien en dat het toch steeds blijkt te klikken. Natuurlijk chatten we tijdens het jaar wel, maar tsja… het is toch een beetje anders.

Soit. Ergens in juli hadden we besloten dat we naar Brugge zouden gaan en wel op 4 augustus. We hadden niet echt plannen om toeristische dingen te doen, dus hebben we ons uiteindelijk aan het standbeeld van Simon Stevin gezet en hebben we daar een uur of drie doorgebracht. Gebabbeld, ijsje gegeten, nog meer gebabbeld. Het probleem was dat ik met zo’n felle zon in de schaduw moet blijven anders zijn de gevolgen niet te aanschouwen. Huidtype 1, het is een ware hel. Dus volgden we de schaduw van het beeld, maar het mocht niet baten. De zon had een stuk van mijn linkerbeen al verbrand. Het is eigenlijk hilarisch. Het is zo’n stukje aan mijn knie en je ziet perfect de lijn tot waar mijn kleedje kwam en tot waar ik in N.’s schaduw zat. Daarna zijn we verhuisd naar het dichtsbijzijnde schaduwrijke terrasje, om na een drie kwartier te besluiten dat we toch maar een keertje de toerist moesten uithangen.

Iedereen weet dat bootjes leuk zijn. N. en ik hebben vorig jaar of het jaar daarvoor de bootjes gedaan in Gent. De bootjes doen in Brugge was dus een vrij logische keuze. Vanaf het water is Brugge eigenlijk nog een mooiere stad dan vanaf de begane grond. De D50 heeft goed dienst geleverd, zelfs al had ik hem op automatisch gezet (kwestie van volledig zonder denken redelijk snel plaatjes te schieten). Het was een fijn halfuurtje en de gids was eigenlijk wel een beetje grappig. 😛

Vervolgens hebben we ons in de schaduw op een bankje gezet bij Gruuthuse. Toen merkten we dat we allebei een beetje rood waren uitgeslagen. Ik natuurlijk een iets diepere tint rood dan N. die van nature iets sneller bruint dan mij. Ik was al verbrand woensdag, maar die roodheid was al wat weggetrokken. Een geluk bij een ongeluk: de after sun die we hier thuis hebben ruikt ontzettend lekker. Mwah. Dan zijn we maar iets gaan eten (binnen, ik kon geen zon meer zien) en daarna hebben we nog een terrasje gedaan. Oef, al die terrasje. Ik heb te veel cola gedronken gisteren. Dat is zeker.

En voor dat ik het goed doorhad was het half negen en zat ik terug op de trein naar huis. Het was een fijn dagje. Foto’s zijn te zien op Flickr, in een apart set, dankzij Stef. Zeg nu allemaal even “Dank u, Stef”. 😉