Vroeger schreef ik heel vaak verhalen. Ik heb miljoenen woorden bij elkaar geschreven. Dozen vol papier met schrijfels heb ik hier rondslingeren. Ik schreef mierzoete verhalen met happy endings en duistere verhalen waarin iedereen stierf op het einde. Ik deed bijna niets liever dan schrijven. Misschien kwam het omdat ik verplicht artikels moest schrijven voor school of misschien kwam het doordat ik te veel schreef voor dit blogje. Hoe dan ook, die hobby, het schrijven van verhalen, verwaterde een beetje. Verschillende keren doorheen de afgelopen drie jaren heb ik het voelen kriebelen om de draad terug op te pikken en nu is het eindelijk weer zover. Ik ben weer aan het schrijven. Het gaat nog een beetje stroef, maar ik kan het nog steeds. Enkele avonden geleden verschenen er heel opeens tienduizend tekens in mijn tekstverwerker. Zomaar. Uit het niets. Daar stonden ze dan en ze vormden een geheel. Een geheel dat lekker leest. Misschien dat jullie dit verhaal niet te lezen zullen krijgen omdat het net iets te hard aansluit bij mijn huidige realiteit, maar wie weet trakteer ik jullie wel op het volgende. 😉

Edit// “Het volgende” is af. Een kortverhaaltje over een zeer bijzondere heuvel in IJsland, Helgafell. Je kan het hier (klik) lezen. En dan moet ik nu maar een keertje stoppen met naar die cd van Sigur Ros te luisteren. 😀