Fietsbelmaniak

Het leek alsof iedere persoon in Amsterdam gisteren alle mogelijke verkeersregels was vergeten. Kwam het door de kou of hing er iets vreemds in de lucht? Geen idee. Tussen mijn werk en de Albert Heijn achter de Dam had ik zelf bijna drie keer een aanrijding met een andere fietser en heb ik zelf bijna twee voetgangers aangereden. Een paar blonde wichten vond het nodig om over te steken als het rood voor hen was. Een andere fietser die ook net door het groen wilde rijden riep de grootste van de twee “trut”na, net toen ik bijna tegen de lange benen van diezelfde trut reed. “Mens, kijkt waar ge loopt,” snauwde ik tegen het blonde wicht, want ja, tegenwoordig hou ik mijn mond ook niet meer in het verkeer. Ik wijs mensen er bijna dagelijks op dat ze op de stoep moeten lopen en niet in het midden van de straat. Daarnaast gebruik ik mijn fietsbel maniakaal. Yup, ik ben een fietsbelmaniak.

Voor zij die nu gaan zeggen dat dat verkeersagressie is: het is echt wel nodig om assertief te zijn op de fiets hier in Amsterdam. Als je niet op tijd belt en je rijdt aan een behoorlijke snelheid, dan heb je voor je het weet een toerist onder je wiel. Of een duif. Of je ligt zelf tegen de grond zoals ik gisteren zag gebeuren. Een man met een koersfiets vertrok als een van de eersten toen het licht op groen sprong. Enkele tellen later kwam hij de arm van een nogal trage toerist tegen. Daardoor vloog de fietser stuntmangewijs van zijn fiets. En yup, dat gebeurde ook tussen mijn werk en de Albert Heijn achter de Dam. Er kan blijkbaar heel veel gebeuren op 500 meter. De fietser stond redelijk snel terug recht en de toerist was vriendelijk genoeg om hem te helpen.