In IJsland leerde ik A. kennen, een Italiaanse jongen. We werden in dezelfde school in Reykjavik ingedeeld en afs’ers die naar dezelfde school gaan, krijgen een band, zo ook ik en A. We volgden samen toneellessen en probeerden samen iets te verstaan van dat vreemde taaltje dat rondom ons werd gesproken. Samen zaten we in de les “IJslands voor buitenlanders” les. Hoewel we elk tot een ander vriendengroepje gingen behoren, spraken we elkaar regelmatig in de gangen of tijdens die paar uren dat we samen les hadden in de week. Ik hoor hem nog steeds met zijn zwaar Italiaans accent zeggen: “Crazy belgian girl, always taking pictures, click click,”. Waarop ik natuurlijk een foto van hem maakte. Het werd een foto die ik me moeiteloos voor ogen kan halen.

Vandaag kreeg ik het nieuws dat A. zich van zijn leven heeft ontnomen. Waarom weet blijkbaar niemand. Hoewel ik de afgelopen jaren niet echt veel contact heb gehad met A. was het toch even slikken. Hoe je het ook draait of keert, die andere afs’ers die ik tijdens mijn jaar IJsland heb leren kennen, dat zijn vrienden voor het leven.