Ik weet niet of het komt door het einde van het jaar dat met rasse schreden nadert of dat het gewoon een periode is. In ieder geval, ik denk de laatste tijd meer dan anders na over het leven en meer van dat soort dingen. De laatste keer dat ik naar de bib ging had ik opnieuw een boek meegenomen van de grootmeester Paulo Coelho. Aan de oevers van de Piedra huilde ik. Het boek zette me nog meer aan het denken.
Op de terugweg op de trein zat ik weer verdiept in datzelfde boek. In Brussel Zuid stapte er een oudere man op, hij kwam de coupé binnen en vroeg me (in het Frans natuurlijk) of de trein stopte in Brussel Noord. Hij besloot bij me te komen zitten. Aangezien ik het intussen normaal vind dat mensen me om informatie vragen en soms zelfs bij me komen zitten om nog een praatje te maken, legde ik het boek opzij en haalde mijn beste Frans boven. Het was een kort gesprek over hoe franstaligen en nederlandstaligen wat meer moeite moeten doen elkaar te begrijpen en daarvoor de tijd moeten nemen. Op een bepaald moment was ik in het Frans bezig tegen de man en hij in het Nederlands tegen mij.
Eens voorbij Brussel Centraal begon hij over het feit dat hij bijna aan het einde van zijn leven stond, qua werk dan toch en dat ik nog maar pas begon. Hij zei me dat ik nooit bang moest zijn om fouten te maken. Als je nooit iets doet kan je ook nooit iets misdoen, daar kwam het op neer. In Brussel Noord stapte hij af en zei hij iets dat mij verbazend genoeg zeer raakte: “Je bent op weg om een fantastische vrouw te worden,”. Zomaar. Uit het niets. Dat horen van een vreemde. We wensten elkaar een fijn nieuwjaar en onze wegen scheiden elkaar daar.
Ik dook vervolgens terug in het boek. Een tiental pagina’s later, op pagina 87, las ik het volgende: “Die gave is bestemd voor al wie hem wil aanvaarden. Men hoeft alleen maar te geloven, te aanvaarden, en niet bang te zijn om fouten te maken,”. Het leek alsof alles opeens even wilde laten weten “hey meid, je beseft het misschien zelfs soms niet, maar je bent op de goede weg,”. Waar die weg heent leidt, weet ik niet helemaal, maar de afgelopen paar dagen heb ik het gevoel dat het gewoon allemaal juist zit, dat alle puzzelstukjes op hun plaats vallen en dat is een ongelofelijk fijn gevoel.