Je leest het goed, er staat “klikkende knieën”, geen “knikkende knieën”. Na wat er gisteren is gebeurd zal ik van de knikkende versie waarschijnlijk wel een kleine eeuwigheid gespaard blijven. Een paar weken geleden begon mijn rechterknie weer te klikken. Ik voelde hoe het gewricht af en toe losschoot en toen terug in plaats schoot. Pijnlijke zaak vooral bij het afdalen van mijn levensgevaarlijke trappen. Enkele jaren geleden, toen ik dertien of veertien was, had ik hetzelfde voor. Toen werd die pijnlijke knie afgeschreven als “groeipijnen” en dat terwijl ik al jaren 1m64 was. En dat ben ik nog steeds. Dus nee, groeipijnen zouden het deze keer echt wel niet zijn. Sinds mijn wekelijks baantjestrekken vorige week zondag, schoot het te vaak en te pijnlijk in mijn knie. Afgelopen weekend werd het alleen maar erger, zo erg dat ik af en toe zelfs liep te manken of liep te kermen van de pijn. Op naar de dokter. Het was eeuwen geleden dat ik die nog een keertje had gezien.
Nadat ik een dikke twee uur in de wachtkamer had gezeten, was het eindelijk aan mij. De dokteres vroeg me mijn naam en toen ik die zei, begonnen haar oogjes te glinsteren en sprak ze de zeer wijze woorden: “Ben je de dochter van je vader?”. Ja… doh. Heb je daarvoor acht jaar gestudeerd? De dokteres in kwestie liet me vervolgens weten dat ik platvoeten heb. Oh geweldig. Ja, dat is nog een mooie voor aan het lijstje toe te voegen: halfblind, ros, flaporen, het rondste gezicht van Vlaanderen en omstreken, celulitis a volonté, nauwelijks groot genoeg om in de zeer wilde attracties te mogen in Walibi,… Ja, platvoeten maken het lijstje met slechte genen echt wel compleet. Waarom hebben Zus en Broer wél goede genen geërfd en ik niet?! Ik moet maar een keer een hartig woordje gaan voeren met mijn verwekkers.
Conclusie: Patellofemoraal syndroom. “Heb je pijn aan je knie als je in de bioscoop zit?” Hell yeah. Nogthans pas ik perfect tussen de zeteltjes met mijn miniatuurbeentjes. “Heb je pijn als je te lang moet rechtstaan?”. Uhu. Big time. En oh wee als ik op een ongelijke ondergrond moet lopen. Ik noem het trouwens vanaf nu PatellofeNORMAAL syndroom, om mij toch een beetje normaal te voelen. Kathleen moet dus naar de kinesist en Kathleen mag haar knie niet meer te zwaar belasten. Dus niet meer lopen achter treinen in Brussel Zuid en zo.
Kathleentje,
maak het jezelf niet zo moeilijk. Je bent een prima meid, er is absoluut niets mis met je. Je haren zijn fantastisch, en voor je haarkleur zouden veel mensen een moord begaan. Je ronde gezicht wordt door jongens als schattig bestempeld en kleine meisjes zijn fijn, dat weet je. En cellulitis is een teken van vrouwelijkheid 🙂
Kijk eens goed in die spiegel en geef toe dat je’t véél slechter had kunnen treffen 🙂
oei, als jij niet in walibi binnenmag, mag ik het dan?
Je mag dan maar hopen dat ik je nooit betrap terwijl je achter een trein loopt in Brussel Zuid. Wie loopt er eigenlijk achter een trein? 😛