Gebeurd

The good, the bad…

The Good
Rond een uur of tien hoorde ik plots mijn telefoon. Als mijn telefoon in mijn tas zit is de kans miniem dat ik die hoor, maar deze keer hoorde ik hem. Ik grabbelde wat rond in mijn ietwat rommelig voorzakje van mijn tas en viste het vibrerende onding op. Het nummer deed geen belletje rinkelen bij mij dus nam ik op met een verbaasde “Hallo?”. De mevrouw aan de andere kant stelde zichzelf voor als zijnde iemand van de ticketverkoop van 30CC. Of ik nog geïnteresseerd was in een kaartje voor het concert van Kommil Foo, want er was een plaatsje vrijgekomen? Hell yeah!

Ik zat al weken uit te kijken naar het moment waarop je tickets voor dat concert zou kunnen bestellen. Het stond zelfs in grote rode letters in mijn agenda. Het stond zelfs in de kalender van mijn gsm. De avond voor de voorverkoop zou beginnen ging ik nog een kijkje nemen op de site van 30CC. Uitverkocht. Heel het concert uitverkocht. Een dag voor dat de voorverkoop normaalgezien zou beginnen. Ik was woedend. Ziedend. Razend en nog een hele hoop superlatieven er boven op. In een helder moment besloot ik me dan toch op de wachtlijst te zetten. Alleen. Je weet nooit. De vrienden die wilden meegaan konden zichzelf wel redden als het nodig was. Hey, in je eentje heb je meer kans op zulke dingen. In je eentje kan je trouwens ook veel sneller attracties doen in Walibi. Echt waar. En zodus heb ik toch nog een kaartje voor een uitverkocht Kommil Foo in Leuven weten te bemachtigen! Mijn dag kon niet meer stuk.

The Bad
Of dat dacht ik alleszins. Tijdens de voormiddag voelde ik al een paar keer mijn bloeddruk kelderen waardoor ik me nogal slapjes voelde. Normaalgezien gaat het al een beetje beter als ik was eet, dus liet ik vroeger dan anders een boterham verdwijnen achter mijn kiezen. Het hielp. Tijdelijk. Rond half vier, vijf uur voelde ik me zo slapjes dat ik moest gaan liggen, benen naar omhoog, heel de reutemeteut. Ugh. Niet het meest plezante om te doen op je werk. Collega A. heeft me naar huis gebracht (dank u!). Tijdens die rit een paar keer ingedommeld. Ik slaap nooit in bewegende voertuigen. Ik kan dat gewoon niet. Het klinkt compleet absurd, maar ik heb nog nooit in een vliegtuig geslapen en je zal me nooit slapend aantreffen op een trein. Dagdromend misschien wel, maar slapend? Nope. Dus dat was best een shockerende vaststelling dat ik nu wel geslapen heb ik een auto. Eens thuisgekomen, heb ik me in de zetel gelegd en heb ik nog meer geslapen. Toen werd het nacht en kwam de pijn terug en alle niet zo fijne dingen die daarbij horen. Ugh. Dus daar ga ik tijdelijk niet over uitwijken.

The Ugly?
Uhm… De inhoud van mijn wcpot deze nacht. Oh ja, ik ging niet uitwijken over dat onderwerp. Lalala.

You Might Also Like

  • Lime

    “Beeeiiih beeeeiiih ik word nooit ziek!!! Geef miij eens een beetje van uw microben!!”

    Bij deze :p

  • Kathleen

    Haha… Was het maar ziek zijn. Dit is gewoon vervloekt zijn.

  • boskabout

    Tegen morgen zult ge al veel beter zijn! En tegen het einde van het weekend helemaal genezen :-). Op mijn, euhm, plechtige communiezieltje :-).

  • Tine

    Pas maar op dat je niet oververmoeid ben. Ik wil je geen schrik aanjagen, maar zo ben ik vorige maand twee en halve week ziek geweest. Last van een te lage bloeddruk? Veel zoute dingen eten (goed excuus om die chipszak boven te halen) of speciale pilletjes gaan halen die je bloeddruk naar boven brengen. Bij mij helpt het…

  • Pin It on Pinterest