Victorie!

Ik geef het niet graag toe, maar ik heb ge-no-ten van mijn kappers bezoekje. Ja, dat is de eerste keer in mijn leven dat ik dat zeg. Net zoals de vorige keer (al weer een jaar en een maand geleden) had ik een tekening gemaakt van hoe het er zeker niet uit mocht zien en hoe het er zeker wél moest uit zien. De tekening trok jammer genoeg heel wat aandacht. De kapster vloog er in en het weinige dat ik zag gebeuren zo zonder bril, stond me best wel aan. Er ging niet al te veel af, maar genoeg. Er werden laagjes op de juiste plaatsen aangebracht, maar niet op de plekken waardoor ik er als een paddenstoelwolk zou uitzien. De kapster zelf was niet zo heel erg spraakzaam. Ach, ik ben zelf ook niet meteen de spraakzaamste klant, dus zo erg was het allemaal niet. En toen kwam het brushmeisje.

Het brushmeisje zag mijn schetsboek dat voor mij lag aan de spiegel en vroeg of ze nog wat tekeningen mocht zien. Ze vertelde dat ze ook graag tekende en hoe ze vroeger tijdens de lessen altijd een blad had waarop ze tekende omdat ze zich anders niet kon concentreren.  Zij taterde, ik taterde. We hadden het over Sara, tattoos, muziek, tekenen, adhd,… Intussen brushte ze mijn haar. Als er een ding is dat ik echt HAAT aan kappers dan is het de haardroger. Ik krijg dan een kop als een pioen door de hitte, mijn haar gaat er té volumineus door worden en ik begrijp het nut er toch niet van. Haar droogt ook zonder haardrogers, weet je. Deze keer was ik afgeleid door het gesprek met het brushmeisje. Op het einde zei ze zelfs: “Je mag altijd nog wat blijven zitten hoor als je wil, ik vind het wel gezellig,”. Ik heb betaald en ben door gegaan, alhoewel ik graag nog wat verder had gekletst. Het leek echt alsof we elkaar al jaaaaaren kenden ook al was het de eerste keer dat ik bij die kapper ging. Ja, het zou een vriendin van mij kunnen zijn, dat geflipte brushmeisje. En zo kwam het dus dat ik weer een beetje mijn kappersfobie heb overwonnen.