Ze hoorde de bel voor de tweede maal door de gang galmen. “Wacht effe,” mompelde ze terwijl ze nog snel wat kleren liet verdwijnen in de ladenkast. Even keek ze de ruimte rond. Ja, zo zag het er goed uit. Een beetje rommelig, maar geen pure chaos. Ze draaide zich om, opende de deur van haar stekje en stormde de trap af.

Op de eerste verdieping kwam ze een huisgenoot tegen.
“Wie was het?” vroeg het meisje aan de jongeman in een veel te strak wit t-shirt. De jongen keer haar aan, gaf een korte beschrijving van de persoon die had aangebeld en haalde vervolgens zijn schouders op.
“Hij is weer weg,” zei hij ietwat verveeld.
“Wat?! Dat was mijn bezoek!” riep het meisje uit terwijl ze de laatste trappen afdaalde in een vliegende vaart. Ze gooide de voordeur open. De jongeman die ze verwachtte, was nergens meer te bekennen. Teleurgesteld wilde ze de deur sluiten en terug naar boven gaan.

“Hij staat daar aan de verkeerslichten,” zei een stem boven haar. Even dacht ze dat het haar beschermengel was die eindelijk na zoveel jaren had besloten tegen haar te praten, maar toen ze naar boven keek zag ze haar huisgenoot uit het raam hangen. Hij wees naar het drukke kruispunt even verder op.

Ze kneep haar ogen tot spleetjes en daar herkende ze zijn gestalte tussen de auto’s, fietsers en andere wandelaars. Ze bedacht dat ze geen schoenen aan had, maar dat kon haar niet deren. Nu wilde ze alleen de jongeman, die enkele minuten geleden had aangebeld, zien. En dat de mensen in de auto’s en in de straat haar vreemd aanstaarden, dat nam ze er met veel plezier bij. In haar turquoise zomerjurkje en op blote voeten liep ze naar het kruispunt toe. Een paar meters van de verkeerslichten stopte ze bruusk en riep zijn naam, wat haar waarschijnlijk nog meer bekijks opleverde, maar dat deerde haar ook niet.

Boven al de ronkende motoren en brullende kinderen had hij haar toch horen roepen. Hij draaide zich om, wandelde rustig naar haar toe en merkte haar blote voeten zelfs niet eens op.
“Blote voeten zijn koud,” meldde ze ter begroeting.
Hij glimlachte enkel en stelde geen vragen.