Ze stak de sleutel in het slot van de voordeur en opende vervolgens de deur. Ieder spiertje, ieder bloetvaatje, ieder celletje in haar lichaam liet haar weten hoe uitgeteld ze was. “Dat zomeruur doet een mens echt geen goed,” mompelde ze terwijl ze de deur achter zich liet dichtvallen. Haar blik dwaalde af naar de brieven die boven op de brievenbus lagen. Brieven aan mensen die ze niet kende en een factuur aan de huisbazen gericht. De rode enveloppe viel op tussen de andere kleurloze enveloppes.
In een meisjesachtig handschrift stond het adres er op geschreven. De brief was gericht aan het relatiebureau dat zich op het gelijksvloer bevond. Ze legde de andere brieven terug op de brievenbus en draaide die rode enveloppe even tussen haar vingers. Geen afzender. Ze glimlachte. Een inschrijving van een hopeloze vrouw? Een wonderbaarlijk verhaal over een prachtige, ontluikende romance? Een welkomskaartje misschien? Het relatiebureau was nog maar net geopend.
Ze voelde het kriebelen. Even met die brief naar boven lopen, water koken en de briefomslag open stomen. Daarna kon ze in een comfortabele stoel gaan zitten en de brief lezen. Ja, het zou een wonderbaarlijk verhaal over een prachtige, ontluikende romance zijn. Dat zou ze het liefst willen lezen. Daarna zou ze de brief terug dichtplakken en terug op de brievenbus leggen. Niemand zou er ooit iets van merken.
Nee. Ze schudde haar hoofd. “Je bent Amelie Poulain niet, meiske,” sprak ze zichzelf streng toe en legde de rode enveloppe terug waar ze die gevonden had. “Brave meid, dat verdient een koekje,” giechelde ze terwijl ze de trap besteeg.
met al die koekjes gaat het kleedje ni passen! ga terug de trap af en lees de brief!
En nu maar wachten tot er een videoband wordt bezorgd… 🙂
Volgens mij zocht je gewoon een goed excuus om van de koekjes te mogen snoepen 😛
hihi, ik zou wel eens bij jou op kot willen zitten, lijkt me hilarisch om stiekem dat gemompel en gegiechel te horen… 😛
Lang leve Amélie!