Afs en zo

In Brussel Centraal kwam er een jonge vrouw tegenover mij zitten op de trein en ik wist, ik wist gewoon dat ik haar gezicht van ergens kende. Ze had zeer uitgesproken gezichtstrekken, was chique gekleed en eigenlijk was ze niet het soort persoon die ik zou kennen of waarmee ik zou optrekken. Mijn hersenen pijnigden zich. Was ze een bv? Een blogster? Nee. Nee, dat was het niet. Van waar kende ik haar dan toch?

We waren net voorbij Diegen toen de jonge vrouw even op het tafeltje tussen ons in tikte. “Mag ik even iets vragen? Kan het dat je bent weggeweest met afs?” vroeg ze. Aaaaaaah…  Natuurlijk. Afs. Ik wist meteen haar naam en we begonnen wat te praten. Afs’ers tegenkomen is altijd leuk. Afs’ers zijn gewoon leuke mensen. Ze was niet van mijn jaar, maar was vrijwilliger toen ik vertrok naar IJsland. Ik ben goed in gezichten onthouden, alleen de gezichten plaatsen is soms een beetje moeilijk.

Maandag ben ik trouwens ook nog een afs’er tegengekomen. Ik had een andere weg naar huis genomen omdat ik nog even geld moest afhalen. Plots stond H. daar, een jongeman uit West-Vlaanderen die met mij in Reykjavik zat. Ik zag hem uit het frietkot komen en had hem helemaal niet herkend. Hij had het blijkbaar sneller door. Toen ik een “hier se, daar se” hoorde, merkte ik dat het H. was, dus heb ik eventjes een praatje met hem geslaan. Ik wist dat hij in Leuven studeerde en heel af en toe kom ik hem wel eens tegen, maar het was weer een tijdje geleden.

Jaja, het is een kleine wereld als je ben weggeweest met afs. 😛