Mankepoot

Ik was me aan het doodergeren aan die vier pippo’s die iedereen uit de eerste baan van het zwembad aan het jagen waren. Bende klein kinderen, als je bommetjes wil maken, ga dan op een ander en laat mensen die gewoon baantjes willen trekken, gewoon baantjes trekken. Ik had even staan wachten om te zien wat hun volgende move zou zijn en om uit te maken of ik nu van baan zou veranderen of niet. Uiteindelijk besloot ik toch maar naar de tweede baan te gaan, waar intussen al een tiental mensen braafjes in rij, achter elkaar baantjes aan het trekken waren. Het tempo zag er redelijk uit.  Dus dook ik onder het touw heen, bleef even tegen het muurtje staan en wachtte mijn kans af om me aan de rij baantrekkers te voegen.

Ik zette mijn voeten tegen de tegels van het muurtje en duwde me af met een serieuze kracht. Ik maakte enkel slagbewegingen met mijn benen en… GNAAAH! KRAMP! Mijn rechterbeen! GNAH! De eerste keer in heel mijn zwemgeschiedenis dat ik dat meemaakte. Ik had wel een keer een kramp gehad in mijn klein teentje, maar zo een kramp in mijn been? Nope. Dat was nieuw voor mij. Ik zette snel mijn linkerbeen op de bodem en merkte dat ik nog net kon staan. Een meter verder en ik had om hulp moeten roepen. Ieks. Ik strekte mijn been. Kajiet. Sukkelde het trapje op. Kajiet. Sukkelde de douche onder. Kajiet. En kleedde me vervolgens terug om. Kajiet.

En zo komt het dus, voor de geïnteresseerden, dat ik vandaag rondloop als een complete mankepoot. Dan doet een mens eens semi-sportief. 😛