Donderdagnamiddag liep ik gezwind van het station naar het Foch. Af en toe werp ik dan wel een keer een blik op een paar uitstalramen. Toen ik plots een oud dametje met een hoedje op een stoel in een van die uitstalramen zag zitten, schrok ik me… wel… een hoedje. Ik schoot ongeveer een meter in de lucht. Ik keek een tweede keer en zag dat het een pop was. In nog enkele andere uitstalramen zaten en stonden nog meer van die poppen. Leuven in Scène was begonnen.
Het was pas gisterenavond dat ik me ook in de massa mensen stortte die van het avondprogramma ging genieten. Samen met Lime keek ik naar die fluitende Nederlander in de vogelkooi. We ondernamen ook een poging om mee te fluiten, maar ik besloot al gauw het betere fluitwerk aan de pro over te laten. Echt geschift wat die man kan. Daarna verder gegaan naar het Circuspark, wat ik eerlijk gezegd een beetje ontgoochelend vond. Ach ja, ondertussen daar een vriendin tegengekomen dus even bijgepraat. Altijd fijn. Vervolgens naar de vismarkt om een zeer bizar stukje toneel te aanschouwen. Wel een knap decor, maar een beetje te arty farty om arty farty te doen en van zo’n dingen krijg ik het op mijn zenuwen.
Dus wij terug naar het stadspark voor Pyromantiek. Ondertussen ook even de jongeman tegengekomen die mijn hart in vijfhonderdduizend stukken heeft gebroken en mij dan zomaar heeft achtergelaten. Maar ik ben groter dan dat en heb vriendelijk “hey” gezegd. Nah! De stomme. Van Pyromantiek hebben we uiteindelijk niet zo heel erg veel gezien. Kijk, als je een meter vierenzestig bent dan zijn performancefestivals meestal niet heel erg interessant omdat je toch geen reet ziet. Muziekfestivals dat valt goed mee, omdat je dat gewoon luistert, maar performancefestivals, nope. Dus omdat we niets zagen, besloten we alvast een goed plaatsje op het Ladeuzeplein in te palmen.
Uiteraard kom je dan in de buurt van die oude dametjes die beginnen te grommen: “Zeg en nu komen die hier gewoon voor ons staan,”. Mwah. Een beetje gemeen terug doen door de perskaart van Lime voor dat dametje haar neus te houden en te zeggen: “Mens, we zijn pers,”. Aaaah. 😛 Maar we hadden uiteindelijk een goed plekje. En het spektakel was ronduit spectaculair. Het was echt prachtig. Dat vuurwerk, al dat lawaai. Een verpletterende ik-kijk-hier-met-open-mond-naartoe-show. Ik wil wel niet weten hoeveel miljoenen euro’s ze de lucht hebben in geschoten, maar soit, het was prachtig.
En vandaag staat er weer een spektakel op het programma. Het stoffenspektakel! Yuy! 😀
WAAAAT??! Jij hebt niet Circ Panic gezien op het provincieplein? Dat was het leukste. Al is vuurwerk en kapotgeslagen bellen en trommels ook altijd leuk.
Ik heb die poppen in de etalages ook gezien. Schitterend vond ik die. Ik had graag wat meer gezien van Leuven in Scene dan dat, maar helaas had ik er de tijd niet voor. Damn you bachelorproject!
[…] werd een beetje gehinderd door haar lengte, maar genoot van het slotspektakel op het […]