Je trekt de deur achter je dicht. Zondagochtend. Tijd om baantjes te gaan trekken. Je bedenkt dat het toch al erg warm is zo vroeg op de ochtend. Je slaat de hoek van de straat om en je bent nog maar enkele stappen verder tot je plots “He! Excusez-moi!” hoort. Je draait je om en ziet een jongeman in kostuum staan. Hij kijkt je aan met priemende blauwe ogen. Hij vraagt of je Frans spreekt. Je zegt “een beetje” en wacht op de vraag wat de kortste weg is naar die ene plek of die ene straat. De jongeman komt wat dichter bij staan.
Hij vraagt je wat je doet. Gewoon in het algemeen. Je wenkbrauwen schieten de hoogte in. Eh?! Dus antwoord je maar dat je gaat zwemmen. Of je dat doet in lesverband, vraagt de jongeman met de blauwe ogen. “Nee”, antwoord je. Je wil daar weg. En wel zo snel mogelijk. Dus zeg je dat ook, dat je nu moet gaan. Nog voor je vertrekt vraagt hij of je misschien geen zin hebt om even met hem mee naar huis te gaan. Je moet je inhouden om hem niet uit te lachen. Komaan zeg. Is er nu echt iemand die dat zou doen?! Je zegt tot ziens, draait je om en vervolgt je weg naar het zwembad.
Freaks. Je komt ze overal tegen tegenwoordig.
Die jongeman had gewoon nog een halfuurtje omdat ie te vroeg thuis was vertrokken om die ene oude tante te gaan bezoeken, en hij zag daar een schoon meiske lopen, en dacht van misschien eens met haar te babbelen. En omdat binnen babbelen in de zetels met een drankje beter gaat dan op straat, vraagt ie haar mee naar huis. Zo freaky is dat toch niet? (Maar ik zou ook niet meegegaan zijn hoor)
PS: was ie knap?
gij maakt toch wa mee hé meiske. Ik word letterlijk nooit aangesproken op straat/bus/trein/wherever, maar da zal mss an mijn oncharmante uitstraling liggen 🙂
wedden dattem u al ten huwelijk had gevraagd nog voor ge zijn voordeur had bereikt? Dan kon em u meteen over den drempel dragen :p
Een vriendin van me is ook zo eens aangesproken,
maar die man vroeg haar mee naar een hotel.
Ik spreek geen vrouwen meer aan. Veel te bang om voor freak versleten te worden. Of erger. 🙁