We hebben er drie kwartier gestaan, maar toen verscheen ons nummertje eindelijk in rode cijfers boven een van de desks. Ik had de mail en de oude handleiding geprint. Het meisje aan de desk maakte er geen punt van dat ik het kasticket niet meer had. Ze schreef een nummer over van de doos en gaf ons vervolgens een tegoedkaart met daarop de waarde van de kast. Daarna konden we twee nieuwe dozen uit de rekken gaan halen.

En een hoop andere spullen uiteraard ook. Lalala.

Dus morgen komt vriend D. nog eens langs en dan gaan we die kasten in elkaar steken. Deze keer lukt het hopelijk wel, want ik kijk er nog altijd even zeer naar uit om eindelijk uit deze rommel weg te zijn. Wiiih!

Oeh en toen ik aan de kassa stond, belde Het Vriendje opeens. Helemaal vanuit Spanje. Uiteraard was ik net aan het afrekenen, vond ik mijn telefoon niet meteen terug en toen ik het onding eindelijk te pakken had, was het rinkelen gestopt. Dus stuurde ik snel een berichtje naar Het Vriendje, in het verre Spanje, dat ik net in de Ikea stond en dat ik over hem gedroomd had (uhu!). Toen we in de auto zaten op weg naar huis, belde hij opnieuw. Opnieuw moest ik naar de bodem van mijn tas duiken om die telefoon te pakken te krijgen, maar het lukte me op tijd op te nemen. Zalig om even zijn stem te horen en even met hem te lachen. Uiteraard zit ik hier nu met een gigantische glimlach. Hihi. Wat een telefoontje al niet kan doen. 🙂