Deze ochtend sprong ik gezwind op de fiets en reed ik naar de andere kant van Leuven voor het eerste deel van de cursus “Kinderboeken schrijven”. Eigenlijk had ik er geen verwachtingen bij. Ik zou het allemaal wel nemen zoals het op me af kwam, maar ik hoopte dat het een beetje leuk zou zijn. En het was een beetje leuk. Een beetje veel zelfs.
De cursus begon met een kort stukje theorie. Hoe bouw ik een spanningsboog op? Niets nieuws daar. Ik zie een bepaalde docent uit de Journalistiek nog steeds de spanningsboog aan de hand van Titanic of een of andere foute, melige film uitleggen. En toen kwam de eerste schrijfopdracht. Schrijf een korte anekdote uit je eigen jeugd rond het woord “wakker”. Mijn hersenen kraakten en piepten. Wakker. Het was vroeg in de ochtend en ja, op dat eigenste moment was ik nog niet honderd procent wakker. Dus hetgeen wat uit mijn balpen vloeide was niet al te geweldig. Balpen. Uhu. Geen computer. Geen klavier om op te tokkelen. Geen bits en bytes. Gewoon pen en papier. Na een kwartier à twintig minuten mochten zij die dat wilden hun verhaal voorlezen. Ik bleef wat naar mijn blad staren. Voorlezen is mijn ding niet.
Maar toen ging het meer mijn richting uit. Humor. Tweede schrijfopdracht. Denk aan een straf verhaal dat je hebt meegemaakt en overdrijf zodat het nog straffer wordt. Aaah… overdrijven. Dankzij de mama en haar wilde fantasie, die zij dan weer heeft meegekregen van haar moeder, hebben zowel mijn broer, zus als ik heel wat fantasie en zijn we ook uitgegroeid tot specialisten in het overdrijven. Op mijn blad stond een schit-te-rend verhaaltje en hoewel voorlezen mijn ding niet is, stak ik toch mijn hand op bij de voorleesronde. Vergeet mijn gestotter. Vergeet mijn geratel. Vergeet de pioenrode kop. Mijn verhaaltje maakte de andere mensen in de groep aan het lachen. Ha! Mission accomplished!
Opdracht vier was ook mijn cup of tea. We moesten vijf minuten met de persoon die naast ons zat praten over hoe we waren als kind. Ik kwam er tijdens die opdracht achter dat ik een zeer normale kindertijd heb gehad. Daarna moesten we een verhaaltje schrijven waarin het karakter van die persoon naar voor kwam. Tegen de derde opdracht zat ik er uiteraard helemaal in en ik had een zeer dankbaar onderwerp. De vrouw die naast mij zat was een deel van een wel zeer ondeugende identieke tweeling. Jawel. Opnieuw las ik voor en het werd onthaald op een “vlotte pen”. Hoera! Vlotte pen! De vrouw zei me na de les nog dat ze het een heel leuk verhaaltje vond.
Maar wat me het meest van al is bijgebleven aan deze les is het “ik wil schrijven” gevoel. Vroeger schreef ik bijna dagelijks verhalen. Lange verhalen, korte verhalen, triestige, romantische, grappige verhalen, het maakte allemaal niets uit. Zolang ik maar kon schrijven. Toen kwam het bloggen en de journalistiek en verdween het fictie schrijven een beetje op de achtergrond. Af en toe stak de zin naar het schrijven zijn kop wel op, maar ik kon het steeds weer onderdrukken. Tot vandaag. Tot hier en nu. Ik wil weer schrijven. En niet alleen in mijn blog. Ik wil kunnen overdrijven en ik wil mijn fantasie de vrije loop laten gaan. Ik wil met enkel een blad papier en een balpen en mijn eigen fantasie mensen aan het lachen kunnen brengen. Misschien niet zozeer peuters/kleuters, maar achtjarigen? Tienjarigen? Twintigers? Vijftigers? Eeuwelingen? Ik weet het nog niet helemaal, maar wat ik wel weet is dat ik terug wil schrijven, al is het maar voor mezelf.
Toen ik meldde aan het vriendje met welk gevoel ik uit die cursus was gekomen, was zijn eerste reactie dat hij terug tijd wilde maken voor zijn muziek. “Goed, dan ga jij morgen muziek maken terwijl ik een verhaal schrijf,” zei ik zonder boe of baa. “Deal,” antwoordde hij, gevolgd door een grote “I LOVE YOU”. *gniffel* 😛
Binnenkort in de betere boekhandel: het eerste boek van kleintje! Woepie!!!
Ik kijk al uit naar uw eerste boek!
Ga je uw Humor verhaaltje hier niet posten?
Wel, in november is er het http://www.nanowrimo.org event: een maand lang schrijven om aan een verhaal van 50k woorden te raken. Ik kan het aanraden, het is echt leuk om te doen, vooral met de community erbij.