Ik zag hem al van ver mijn richting uitkijken. De vreemde jongeman grijnsde van oor tot oor. Dus keek ik snel naar de grond. Vreemden die naar je lachen op straat, dat is nooit een goed teken en hoe je het ook draait of keert, ik blijf een verlegen meisje. Toen ik hem voorbij liep, keek hij me aan en zei hij doodnormaal “Fanny en Laura”. Ik moet hem even met open mond hebben aangestaard.
“Ken ik jou?” vroeg ik enigzins verbaasd. Het is niet iedere dag dat een vreemde zomaar iets uit je min of meer persoonlijke leven zomaar tegen je zegt. De jongeman bleef staan en keek me aan. Ik kon zijn gezicht nergens plaatsen en meestal lukt me dat vrij goed. Ik had hem nooit op een blogmeet gezien, hij was geen kennis van een kennis en hij had nooit bij me in de klas gezeten. Hij verwees naar de internationale semi-datingsite waarop ik Het Vriendje heb leren kennen (hmmm… daar is nog een keer iets om een blogpost aan te wijden :P). Aha! En blijkbaar kende hij Boskabout ook. “Ja, ik heb je van op een afstandje bestudeerd,” zei hij. Van zo’n uitspraken krijg ik de bibbers. “En je bent vrij herkenbaar,”. Ok, dat laatste, daar geef ik hem gelijk in. Lang rossig haar, felgroen jasje, yup, ik steek er uit.
Ik denk, maar ik weet het niet zeker, dat hij me halvelings probeerde uit te nodigen voor een feestje of iets dergelijks, maar het kwam er niet echt duidelijk uit. En ik was zoals gewoonlijk gehaast. Ik zou bij mijn ouders mosselen gaan eten en geloof me, voor mosselen zou ik alles laten vallen. Dus namen de jongeman (waarvan ik de naam eigenlijk niet ken) en ik afscheid en spurtte ik verder.
Een dik halfuur later stond ik aan de bushalte. Vlakbij die ene bushalte woont een vriend die ik al een tijdje niet meer had gezien. Best jammer eigenlijk. Het kriebelde om hem te sms’en, om hem te vragen of hij me niet even gezelschap wilde houden. Hij was thuis, dat had ik gezien, want zijn raam stond open. Ik moet vijf minuten aan de halte hebben gestaan toen de deur van zijn gebouw openging. Daar stond hij. Hij zag me staan en zwaaide. Enkele tellen later stond hij naast mij en hadden we een korte babbel.
De ene toevalligheid na de andere. Het zal wel weer volle maan zijn, zeker? 😉
Netlog? 🙂
Awel, ‘t was lekker eten op dat feestje/etentje :-). Self-made loempia’s
met een salade erbij.
Ik denk dat het halve maan was. 😉