Attaaaaack!

En dan is het weer zover. Ik was er zo trots op dat ik al sinds 2 mei geen aanval meer had gedaan, maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Ook hieraan. Ik was al een paar weekends vrij moe en raakte niet echt uitgeslapen. Dat is nooit een heel erg goed teken. Doe er dan ook nog een keer een zeer pijnlijke rode feestweek bij. Anders valt die vrij goed mee, niet al te veel krampen, alleen een beetje moe, ook niet te veel moodswings, maar deze keer was het écht verschrikkelijk qua pijn en… andere dingen die ik hier waarschijnlijk niet moet vermelden om menig mannelijke lezers niet te degouteren. Als je dat allemaal samen voegt, dan heb je een Kathleen die om twee uur ‘s nachts in een warm bad ligt om zo haar lichaam te laten ontspannen.

Normaalgezien kan ik er niet tegen dat er mensen in mijn buurt zijn als dit gebeurt. Logisch, want het kan vrij akelig worden. De mama heeft ooit gedacht dat ik dood was na zo’n aanval, omdat ik zo bleek zag en niet meteen bij bewustzijn kwam en mijn mama, da’s een straffe verpleegster geweest, dus dat zegt meer dan genoeg. Soit. Die aanval gebeurde uiteraard bij Het Vriendje thuis, toen we in bed lagen. Ik ben wakker geworden van de pijn en heel mijn rug stond er gewoon hol van. Het Vriendje mee naar de badkamer, bad laten vollopen, ik er in en proberen te ontspannen. Neem het van mij aan: als je rug zoveel pijn doet en je je voelt alsof je ieder moment de hele vloer kan gaan onderkotsen, dan is ontspannen niet echt evident. Vervolgens zette ook Het Vriendje zich in het bad om te zien of massage de pijn zou wegwerken. Niet dus en toen ik aanvoelde dat het erger ging worden, hebben we toch maar besloten dat het beter was dat hij terug naar bed zou gaan.

Een dik half uur later was de aanval voorbij. Een korte aanval zonder de nodige nare bij effecten. Ik heb me snel afgedroogd, pijama aan (eentje van Het Vriendje van toen hij vijftien was, perfecte grootte voor mij :D) en terug in ons nest gekropen. Daar kwam Het Vriendje dicht tegen me aan liggen, legde zijn arm om me heen en vroeg of het nu beter ging. De pijn was er nog een beetje, maar niet zo erg als daarvoor. We vielen in slaap en hebben het vandaag dan maar ontzettend rustig aan gedaan. Zo rustig dat we enkel naar buiten zijn gegaan om pizza te halen en zo rustig dat ik zelfs een power-dutje van een uur heb gedaan terwijl hij zich amuseerde met Spore.

En? Hoe was jullie weekend? 😉