De kleren maken de vrouw

Enkele maanden geleden, toen mijn Ikea kleerkast net in elkaar gestoken was en ik al mijn kleren netjes had opgehangen, kwam vriendin N. op bezoek. Ik liet haar trots mijn kamertje zien en zij opende nieuwsgierig mijn kleerkast.
“Kathleen, zijn dat al je kleren?” gilde ze verbaasd.
Ik keek haar met grote ogen aan. Ja, tuurlijk waren dat al mijn kleren. Dat was toch duidelijk.
“Zo weinnig zeg,” zei ze terwijl ze de deur van de kast terug dicht deed.

Een paar weken later toen ik in haar nieuwe woonst op bezoek was, begreep ik plots waarom ze vond dat ik weinig kleren had. Haar kleerkast bestond uit een muur vol rekken en schappen, van de vloer tot het plafond gevuld met kleren.
“Zoveel kleren,” piepte ik.
“Och, da’s nog niet alles,” lachte ze me toe, “ik moet nog een deel verhuizen,”
Ik viel bijna achter over toen ik dat hoorde.

Ik ben nooit een heel grote fan geweest van shoppen. Hele dagen rondslenteren tussen mensen die veel te traag wandelen, veel te warme winkels binnen lopen en dan turnoefeningen moeten doen om kledingstukken over je hoofd te krijgen in piepkleine pashokjes. Nee, ik begrijp niet waarom mensen dat graag doen. Als ik een keer de winkeltjes doe en ik zie iets dat me aanstaat en dat geen stukken van mensen kost, dan koop ik dat. Alleen zie ik niet zo vaak iets dat me aanstaat. Daardoor heb ik geen gigantische hoeveelheden kleren.

Maar het probleem tegenwoordig is dat als mijn leuke kleren in de was zitten, ik niets anders meer heb om aan te doen. Deze ochtend was het weer zo ver. Ik stond voor mijn kleerkast en had keuze uit een knalgele broek, een zwarte broek met roze bloemen of een zwarte broek ook met bloemen er op genaaid die eigenlijk te klein is. En een paar rokjes, maar als het sneeuwt is dat nu niet meteen mijn favoriete kledingstuk om aan te doen. Qua truitjes bleef er nauwelijks nog iets over. Er was het pulletje met de grijze strepen en het pulletje met de witte strepen. Voor de rest waren het allemaal t-shirts. Ik heb dus deze ochtend heel heel diep gezucht en mezelf voorgenomen om wat meer kleren te kopen. Het is nodig.

Ik probeer nu te bedenken wat het laatste kledingstuk is dat ik heb gekocht. Echt kledingstuk. Zaterdag heb ik nog een muts en een pijamabroek gekocht, maar dat telt niet. In Praag heb ik een nieuwe voorraad onderbroeken ingeslagen, maar die tellen ook niet. En daarvoor… sja… goede vraag. Een zwarte broek een dikke twee maanden geleden. En dan te zeggen dat er vrouwen zijn die iedere week gaan shoppen en iedere week met verschillende kledingstukken thuiskomen. Onvoorstelbaar.

8 thoughts on “De kleren maken de vrouw

  1. Ik vrees dat ik op dat gebied ook zo in elkaar zit…En nu heb ik dus ook moeite om me warm aan te kleden (verschillende laagjes over elkaar – daar wordt uw kleerkast snel leeg van)!

  2. Wees blij dat je niet zo’n leeg leven leidt dat je je dopamine rushes uit dingen kopen moet halen 😉

    Een vriendin van me heeft trouwens verteld dat slenteren net zo gezond is als flink doorstappen, dus zo erg is het niet hoor 🙂

  3. @Tom – slenteren is misschien wel relatief gezond voor de wandelaar zelf, maar voor de mensen die erachter lopen is het betrekkelijk levensverkortend. Hrmpf. Slakken.

  4. Ik ken het, ik shop ook niet graag, maar als ik in de juiste winkels ga en de juiste personen meeheb, dan gaat het nog. Gewoon iemand zoeken die voor jou in de rekken gaat kijken en dingen eruit pikt die jij leuk vindt, zodat jij enkel maar moet passen en goed- of afkeuren. Dan heb je ook geen miserie met “ik heb het verkeerde maatje mee” want die persoon kan dat voor je gaan wisselen.
    Maar als ik dan toch iets tof vindt, dan ben ik wel bereid er iets meer voor te betalen. Merkkledij is erover, maar het hoeft ook niet allemaal h&m te zijn.

  5. Probeer eens online shoppen? Geen vervelende slenterende mensen voor u, gewoon met een muisklik bij u thuis geleverd (of je kan het gratis gaan afhalen in een KIALA punt dan hoef je geen verzendingskosten te betalen). Wat je niet wil hebben stuur je terug en betaal je ook niet. Ik doe dat eigenlijk vaak zo (te vaak ja), op ‘t gemak thuis passen. Esprit is mijn favoriet maar je hebt ook 3suisses of La Redoute ofzo. Of andere winkels die ondertussen online zitten.

  6. Vroeger ging ik regelmatig ‘t stad in en genoot ik van het rondslenteren. Nu absoluut niet meer. Ik ga drie keer op een jaar de winkels in en geef ik die drie keer véél geld uit. De enige uitzondering is jeansbroeken. Daar moet ik op regelmatige basis naar op zoek gaan. Korte pijn… Online shoppen lijkt mij wel wat maar dan zit je met de rompslomp van pakjes terugbrengen…

  7. Ik hou van leuke kleren maar vind het niet fantastisch er een dag voor op te offeren om gans ‘t stad af te dweilen en die te gaan zoeken.
    Dus… parkeer ik me bij mijn dichtsbijzijnde favoriete winkel en op een half uurtje tijd kan ik al heel wat spullen toevoegen aan mijn garderobe.

Comments are closed.