Sinds zaterdag voel ik me niet helemaal honderd procent. Het begon met een mini-aanval en nu lijkt het alsof er een griepje in mijn lijf zit dat nog niet helemaal weet wat het net wil doen. Wil het er door komen of wil het nog even verder blijven sudderen? Ik voel het in mijn darmen. De geluiden die ze produceren, het gerommel en gekraak daar binnen, het klopt niet. Het is niet normaal.
Deze ochtend dacht ik dan dat het griepje had besloten toch maar van zich te laten horen. Ik zat een paar keer op de pot en voelde me nog slapper en misselijker dan de afgelopen dagen. Maar ik vertrok toch naar het werk, omdat ik het stemmetje van de mama in mijn hoofd hoorde: “Probeer het tot de middag en dan kunnen we nog altijd zien,”. En tegen de middag ging het weer beter. Buikpijn, ja, maar mijn darmpjes hielden zich kalm.
Maar we gaan niet te vroeg victorie kraaien. Nee, meneer. We gaan vanavond op tijd ons bedje in. Eerst wat lezen in het boek van Randy Pausch (nu Harry Potter en de Relieken van de Dood ein-de-lijk uit is, die eerste 300 pagina’s waren er te veel aan) en dan misschien nog een aflevering van Pushing Daisies kijken. En dan hé, dan mijn oogjes dichtdoen en hopen dat ik niet om kwart voor vier wakker word met de meest onvoorstelbare krampen ooit, zoals vannacht wél het geval was.
Oh noez! Straks kun je niet naar de blogbecue komen 😀
Veel beterschap gewenst en hopelijk gaat het griepje even stillekes als het gekomen is zonder nog van zich te laten horen!