En het is weer van dattem

Flashback naar zaterdagmiddag

Uiteraard stel ik alles uit tot de laatste minuut. Zo moest ik het cadeautje voor Joke en Vincent nog in pakken en natuurlijk had ik geen inpakpapier in huis. Ik had nog een uur of twee voor mijn chauffeur zou aankomen en ik moest nog douchen, mij aankleden en zorgen dat ik mijn ogen niet uitpookte met dat mascaraborsteltje. In zeven haasten ging ik naar de Hema waar ik een leuk papiertje vond. En in zeven haasten keerde ik terug. Ik was bijna thuis. Bijna. Nog honderd meter. Plots hoorde ik iemand vanaf de straatkant roepen “You need a ride?”. Ik keek op en zag een jongeman op de fiets. Hij wees naar zijn bagagedrager. Ik zei “no, thank you,” en liep tegen tweehonderd kilometer per uur verder.

De jongeman stapte af en begon tegen mij te praten. Er volgde een beetje smalltalk over het weer en zo. En ik ben dan vriendelijk en scheep die mensen niet meteen af, weet je wel. Ik was te gehaast om te realiseren dat die kerel blijkbaar verwachtte dat we daarna nog eens zouden afspreken. Toen ik de sleutel in het slot van mijn voordeur stak, vroeg hij nogmaals of hij eens mocht langskomen. Ik dacht dat de deur dichtdoen een internationaal teken was voor “nee, maakt dat ge weg zijt en laat me gerust”, want ja, de jongeman in kwestie was een zwarte en sprak Engels met een zwaar accent.

Het probleem was echter dat hij a/ mij wist wonen. Ik ging echt niet nog een blokje om lopen, dan zou hij me waarschijnlijk nog gevolgd zijn én ik had haast en b/ hij woont zelf twee huizen verder. Maar goed, een deur tegen iemand z’n neus dichtslaan, dat leek me wel duidelijk genoeg.

Flashback gisterennamiddag

Niet duidelijk genoeg dus. Ik kwam thuis en haalde de post uit onze brievenbus. Een brief met mijn naam er op met daarin een briefje van mijn vriendelijke buur twee huizen verder met een telefoonnummer en de boodschap “so… when will we see eachother?”. Ik heb mijn hoofd een paar keer tegen de dichtsbijzijnde muur geslagen en gekreund. Waarom snappen die mannen dat nu gewoon niet? Als je even vriendelijk een small talk praatje met iemand slaat, wil dat niet zeggen dat die persoon geïnteresseerd is in jou. Punt.

Flashback gisterenavond

Ik stapte op mijn dooie gemakske richting filmzaal. Samen met enkele andere Leuvense bloggers zouden we naar The Fall (prachtige film trouwens, zeker aan te raden) gaan kijken. De kortste weg was langs het Begijnhof. Ik zag de jongeman pas toen hij enkele meters voor me liep aan de andere kant van de straat. Weer een zwarte jongeling. “Shit,” dacht ik, “Da’s toch niet dezelfde als zaterdag hé?”. Dus ik liep verder. Het was pas toen ik op gelijke hoogte kwam te lopen dat hij me opmerkte. “Hello,” zei hij en ik had er écht geen zin in. In een snelle oogopslag kon ik zien dat hij geen papiertje vasthad en dus niet de weg wilde vragen. Ik zei dat ik geen tijd had en liep verder aan een razend tempo.

Nu

Ik ben niet rascistisch. Ik heb evenzeer al blanke ambetanterikken op mijn dak gehad (*flashback al die ritten Halle-Leuven en busritten*). Maar waarom ik altijd, verdomme? Die gisteren heb ik kunnen afschepen. De buurman van twee huizen verder, daarvoor moet ik nog een creatieve oplossing zoeken voor moest ik hem ooit nog eens tegenkomen of moest hij plots aan mijn deur staan. Momenteel zijn dit de mogelijkheden:

a/ leugentje: ik ben lesbisch, maar dat heb ik al eens geprobeerd bij ene en dat leek niet echt te pakken, waarschijnlijk ben ik gewoon niet overtuigend als lesbienne
b/ eerlijk: ik heb een vriendje, maar dat heb ik ook al eens geprobeerd en toen kreeg ik “but you know what they say about black men – wink wink nudge nudge,” *zucht*
c/ leugentje: onze mannelijke huisgenoot is van zodra die kerel voor de deur staat mijn vriendje, ik draai huisgenoot M. voor zijn ogen een tong en dan is het ook gedaan waarschijnlijk
d/ eerlijk: ik zeg dat ik gewoon vriendelijk ben tegen mijn buren, maar dat ik verder dan een occassionele “hey” niet meer met hen te maken wil hebben
e/ een combinatie van b en d

Waarschijnlijk zal het dan toch maar e worden. Maar ik snap dat toch allemaal niet hoor waarom mensen net mij altijd aanspreken. Ik had het erover met Het Vriendje en zijn eerste reactie was: “Wat is dat nu toch? Van niemand anders hoor ik zo’n verhalen, behalve van u,”. Plus de meeste mensen die mij tegenkomen op straat zeggen dat ik er “kwaad” uitzag of “serieus in gedachten verzonken” of iets in die aard. Dat nodigt toch niet uit tot aanspreken, toch? TOCH?! Misschien moet ik nog wat kwader leren kijken. Of gewoon in het vervolg overal mijn oortjes van mijn mp3 speler inhouden en lekker asosciaal doen.

Zucht. Ik ben het een beetje beu, al die situaties. Mensen, of het nu blanken, zwarten, gelen, blauwen, groenen, zijn, ze moeten in het vervolg maar iemand anders aanspreken.