Mevrouw S.

Ik had afgesproken om samen met vriendin N. iets te gaan eten. Ze moest me van alles vertellen over die nieuwe man die ze had leren kennen. Geen jongeman en al zeker geen jongen, maar een man. Een gescheiden man met twee kinderen, maar ze was er stapel op. En zo luisterde ik naar haar verhalen over die man terwijl we wachtten op onze bestelling in het restaurant.

Plots liep er een kleine gestalte langs ons tafeltje. Ze had een donkere jas en een lange rok aan. En hoewel ik alleen haar rug zag, herkende ik haar meteen. Was het haar manier van lopen of haar lichaamsbouw, ik weet het niet, maar ik besefte meteen dat dit Mevrouw S. was, mijn leerkracht Engels uit het vijfde en zesde middelbaar. Engels was altijd een van mijn favoriete vakken geweest en ik was er dan ook steeds de beste van de klas in. Voeg daar dan nog eens een leerkracht als Mevrouw S. aan toe en sja… Ik heb wel wat leuke herinneringen aan die Engelse lessen van haar.

Terwijl vriendin N. verder praatte zag ik hoe de vrouw haar jas ging weghangen en toen ik haar profiel zag wist ik honderd procent zeker dat het Mevrouw S. was. Ik was bijna rechtsgesprongen en gillend op haar afgestormd om te vragen hoe het met haar ging, maar ik hield me in. Het drong me op dat moment door dat ze eigenlijk niet veranderd leek te zijn en dat terwijl ik in zoveel opzichten niet meer dat meisje uit het vijfde of zesde middelbaar ben (thank god). Of misschien was ze wel veranderd, maar zag ik het gewoon niet omdat er niets aan haar uiterlijk was veranderd.

Ik ben uiteindelijk niets gaan zeggen, omdat ze in gezelschap was en ik haar niet wilde storen. Het enige wat ik haar dan ook zou hebben gezegd is: “Met mij gaat alles goed. Ik ben wel geen leerkracht geworden zoals jij had voorspeld, maar wie weet komt dat ooit nog wel,”. Ik zou dan even geknipoogd hebben naar haar, hopend dat ze begreep waarover ik het had. Ze zou dan even lachen en me het allerbeste toewensen. Ik zou hetzelfde doen. Daarna zouden we elk weer onze eigen weg gaan.

Edit// En geheel terzijde, toen ik gisteren schreef dat ik écht niet meer wilde aangesproken worden op straat, meende ik dat ook. Dus de meneer die me in het Frans de weg naar de toeristische dienst vroeg deze middag, die heeft geluk gehad dat ik gewoon té vriendelijk ben voor deze wereld.