Kathleen vs. Karma

Ik ben al een tijdje op zoek naar een leuke bikini. De enige bikini die nu ergens in mijn kast rondslingerd is eigenlijk al vijf jaar oud. Vijf. Tijd voor iets nieuws dus. De afgelopen weken heb ik mijn ogen open gehouden, maar nergens zag ik de bikini van mijn dromen. Tot ik deze namiddag, na het werk nog even bij de Hema binnen sprong. Plots zag ik hem hangen. De bikini waar ik al zo lang naar op zoek was. Een klein gospel koortje begon “Hallelujah” te zingen in mijn hoofd. Ik paste de bikini, besloot dat het topje zeer goed zat, maar van het broekje kon ik niet meteen hoogte krijgen. Ik dacht dat ik het misschien verkeerd geknoopt had of zo. Soit. Dat zou wel in orde komen.

Dus ging ik naar de kassa en verwachtte me voor het topje en voor het broekje apart te moeten betalen. Blijkbaar was het kaartje dat aan het topje hing er af gevallen en had de vrouw aan de kassa geen zin of zo om de prijs te gaan checken. Ik hoorde haar in gedachten “meh” zeggen toen ze het topje opzij schoof bij het broekje en het pak stroopwafels (ja, ik weet het, niet goed bezig). Dus betaalde ik iets van een luttele 12 euro. Voor een bikini. En een pak stroopwafels. Yup. Ik wou nog zeggen dat dat fout was, maar besloot mijn  mond te houden. Dus hield ik mijn mond, betaalde ik en verliet zeer goed gemutst de winkel.

En toen kwam ik thuis en viel mijn oog op het etiket van het broekje. Er stond een grote L me recht in het gezicht uit te lachen. Ik mag dan misschien een iets breder kont hebben, maar een large, nee, daar kom ik nog net niet in de buurt. Damn. Ik dacht echt dat ik de medium vast had. Daar ging mijn goede humeur. Dus nu ga ik vrijdag, van zodra de Hema zijn deuren opent, daar binnen stormen en gaan kijken of er nog een medium hangt en ooooh wee als dat niet zo is! Damn it. Dan vind je eens de bikini van je dromen. Pfuh!

Karma kan zo’n gigantische bitch zijn soms. En nu ga je zien, nu gaan ze nergens in België nog zo’n broekje hebben in een medium. Ik zie het al zo voor mij. ‘t Zou nog typisch zijn.