Heel de week heb ik af en aan aan een site voor een chocolatier gewerkt, je weet wel, zo een die pralines maakt. Ik moest met oude foto’s werken van allerlei prachtige pralines die er overheerlijk uitzagen. Het water stroomde me iedere keer in de mond. Je bent een chocoholic of je bent het niet. Ik ben het dus overduidelijk wel.

Vandaag kwam Bunker dan om de pralines te fotograferen voor de nieuwe site. Ik speelde assistent en art director. Ik was diegene die de pralines voorzichtig vastpakte, op het juiste plekje zette en terug in het doosje legde. Het waren ongeveer vijftien pralines. Een keer werden ze op een witte achtergrond gefotografeerd. Een keer op een zwarte. Ik keek naar de foto’s, keurde ze, draaide de pralines wat beter, liet Bunker het licht aanpassen en dat allemaal terwijl er een doos pralines vlak onder mijn neus stond.

En ik heb er geen een gegeten. Ook al waren er dubbele.

Geen een.

Dat, mijn beste lezers, is het toppunt van zelfbeheersing. En het doet me verdacht veel hieraan denken:

En nee, ik heb er niet aangelikt, niet aan gesnoven en ik heb er ook niet de vulling uit geprutst. Ha! Ik ben trots op mezelf. 😛