Gabriël vs. Kathleen

Gezwind trok ik de kelder, die is omgetoverd tot knutselatelier, in. In mijn linkerhand hield ik een patroon vast van een konijn dat ik vorige week ergens had uitgetekend. Nu ik eindelijk een keer wat tijd had voor mezelf en niet half in slaap viel, besloot ik er werk van te maken. Ik koos de stofjes zorgvuldig uit, begon te knippen naar hartelust en naaide een gezichtje. Toen ik wilde beginnen met dat gezichtje vast te naaien aan een ander stuk stof, werd mijn allerbeste vriend Gabriël, het naaimasjien, bovengehaald. Ik stak de stekker in de pries, knipte zijn lampje aan en legde de twee stoffen goed. Heel langzaam duwde ik de pedaal in, want ik ken mezelf. Iedere keer als ik die pedaal induw en de naald begint op en neer te bewegen, dan schiet ik een meter de lucht in van het verschiet. Gabriël is nogal een luide jongen. Maar deze keer niet. Er gebeurde helemaal niets. Voorzichtig duwde ik heel de pedaal in, maar buiten een zacht gezoem gebeurde er niets. Tot plots, heel even, zijn naald op en neer bewoog om vervolgens weer ergens halverwege te blijven hangen. Dat deed hij drie keer. Mij zomaar valse hoop geven. Hoe durfde hij?!

“Jij stuk onbenul!” raasde ik en sloeg hem hard op zijn zijkant, “Waarom moet je toch altijd zo’n fokking koppige ezel zijn?! Kan je nu niet voor een keer gewoon doen wat je moet doen? Is dat nu zoveel gevraagd?!”.

Hij staarde afwezig voor zich uit. Ik besloot het over een andere boeg te gooien.

“Aller aller allerliefste Gabriël, je weet dat ik je doodgraag zie en ik weet dat ik je misschien de laatste tijd een beetje verwaarloosd heb, maar dat kwam omdat Het Vriendje teruggekeerd is en omdat ik met andere dingen heb geknutseld in plaats van met stof. Dat wil niet zeggen dat ik je minder graag zie. Dat weet je toch. Doe nu niet gek en laten we samen een prachtig konijntje maken, goed?”

Daar bovenop gaf ik hem een aaitje. Zachtjes. Heel zachtjes. Als gebaar van mijn eeuwige vriendschap, genegenheid en affectie voor hem. Zelfs dat leek niet te helpen. Hij bleef voor zich uit staren zonder een kik te geven.

“Gabriël, jongeman, ik weet dat het leven niet altijd even gemakkelijk is en dat je er soms gewoon de brui aan wil geven. Werken kan zwaar zijn, vriendschappen en relaties onderhouden vergt soms veel energie en sja, zo zijn er wel meer dingen, maar we moeten er door of we nu willen of niet. Dus hou op met zo onnozel te doen en doe wat je moet doen.”

Opnieuw keek hij voor zich uit. Er kwam geen beweging in zijn naald. Ik hoorde alleen een zacht gezoem, het zachte gezoem dat ik meestal hoor vlak voor hij in actie schiet, alleen kwam de actie vandaag niet. Ik opende zijn deurtje dan maar, blies al het stof uit zijn ingewanden en probeerde nogmaals, maar opnieuw besloot hij niets te doen. Hij is ook al een beetje oud, dus misschien begint hij weer te dementeren. De afgelopen twee jaar heeft hij het anders goed volgehouden.

Maar goed, daar zat ik dan met een konijn, een konijnegezichtje en een naaimasjien dat de geest had gegeven. Ik naaide het gezichtje op het lijf, stak er oogjes in en keek nog een keer zielig in de richting van Gabriël. “Kijk eens wat een schattig konijntje,” fleemde ik, “Heb je geen zin om daaraan mee te werken? Geef toe, het is toch echt een schatje!”. Maar nee. Hij had geen zin. Helemaal geen zin. Dus zette ik hem terug opzij en liet mijn knutselatelier achter mij. Morgen probeer ik het opnieuw en anders trek ik overmorgen naar de naaimasjienenwinkel. En als daar niets goeds uit voorkomt, dan ga ik in een hoekje zitten en heel zachtjes wenen.

2 thoughts on “Gabriël vs. Kathleen

Comments are closed.