Maandag stapte ik de naaimasjienenwinkel in en vroeg ik hoeveel het zou kosten om Gabriël terug onder de levende te krijgen. Véél geld, zo bleek. Wel, relatief veel geld. En aangezien ik ook niet meteen wist hoe ik mijn naaimasjien in die winkel zou krijgen (hoewel Het Vriendje van de partij was), besloot ik nog even te wachten. Maar drie verdiepingen onder mij lag er een konijntje te wenen. Ik hoorde zijn verdriet ‘s nachts. Hij jammerde en huilde zoute tranen. De arme stakkerd. Dus besloot ik hem gisteren met naald en draad in elkaar te steken. De hulp van Gabriël had ik niet nodig. Nah!

Het heeft me drie uur gekost om dit konijn in elkaar te steken. Drie uur. Dat is veel gezien de eenvoud van de knuffel. Met een naaimasjien zou ik er hooguit een uur over hebben gedaan. Maar hey, ik als koppige ezel moest en zou dat konijn in elkaar steken, met of zonder Gabriël. En dat heb ik dan dus ook gedaan. Nah.