Er zijn twee dingen waar ik absoluut niet tegen kan en waar ik echt woest van kan worden. Het eerste is incompetentie en het tweede is klantonvriendelijkheid. Over het eerste heb ik het al een paar keer gehad, over het tweede in mindere mate. De meeste grote bedrijven kunnen het zich permiteren klantonvriendelijk te zijn. Er zijn verschillende grote bedrijven waar je als je de helpdesk belt, min of meer wordt uitgelachen. Maar die bedrijven komen daar mee weg. Ze zijn groot genoeg. Wat maakt het nu uit of een klein klantje niet tevreden is? Dan gaat dat kleine klantje toch gewoon naar de concurrentie? Eén klein klantje zal een groot bedrijf niet failliet laten gaan. Naast de grote bedrijven die zich zulk gedrag kunnen permiteren zijn er ook de bedrijven met een monopolie. Die kunnen zich ook zulk gedrag permiteren en daarom moeten ze niet eens heel erg groot zijn.
Neem nu mijn situatie. Mijn allerliefste naaimasjien Gabriël besloot ziek te worden. Wat moet je dan doen? Naar het naaimasjienziekenhuis gaan, maar waar vind je dat tegenwoordig nog? Zelf kleren maken en dag in, dag uit met een naaimasjien werken en daardoor ook veel mensen hebben die zulke masjienes kunnen oplappen, dat is niet meer van deze tijd. Zo komt het dus dat er in Leuven één winkeltje is waar je je naaimasjien kan binnen brengen. Eén winkel. Je kan niet effe naar de concurrentie stappen. Nee. Je wordt verplicht om naar die ene winkel te gaan. Veel andere keuze heb je niet. En laat de uitbaatster van die winkel net een compleet volslagen feeks zijn die waarschijnlijk nog nooit van het woord klantvriendelijkheid heeft gehoord.
Twee weken geleden stapte ik er voor de eerste keer binnen om te informeren hoeveel een oplapbeurt voor Gabriël zou kosten. Ik kreeg een kort antwoord toegesnauwd. Het was precies alsof ik een kleutertje was die de les gespeld kreeg, alsof ik iets verkeerds had gedaan of gezegd. Daarna zei ik nog tegen Het Vriendje “Amaai, dat vond ik nu geen sympathieke madam,”. Deze ochtend bracht ik met behulp van de papa en de mama mijn naaimasjien naar de winkel. Zij gingen verder terwijl Het Vriendje en ik in de winkel bleven staan. De uitbaatster van de winkel was uitleg aan het geven over naaimasjienes aan drie generaties vrouwen. “Een naaimasjien dient om twee stukken stoffen aan elkaar te naaien,” hoorde ik haar zeggen. No shit sherlock. Je kan er moeilijk pannenkoeken mee gaan bakken, denk ik. Ze omschreef alles technisch, alsof ze het opdreunde uit een boekje. De klanten kregen een waterval van informatie over zich heen, waar ze eigenlijk niet veel mee waren. A
Toen ze zich tot ons richtte, sprak ze weer op diezelfde “ik ben hier de alwetende en gij zult zwijgen!” toon. Ik krijg het van mensen die op zo’n manier praten. Die wil ik a/ vastpakken en door elkaar rammelen b/ uitlachen in hun gezicht c/ zeggen “mensch waar zijde gij mee bezig” of “wie denkte gij da ge zijt om met zo’n toon tegen mij te praten?”. Op de koop toe deed ze niet eens de moeite mijn achternaam juist te schrijven OOK AL DICTEERDE IK HEM LETTER PER LETTER (where have we seen that one before?). Nee, ze maakte er zelf maar wat van, Verhetelsel meerbepaald. Luisteren is ook al te veel gevraagd blijkbaar.
Daarna volgde haar uitleg. Dinsdag zou de technieker komen. Die zou naar Gabriël kijken. Als ik niet werd opgebeld, dan was het goed nieuws. Als ik wel werd opgebeld, dan was het slecht nieuws. En oh ja, als ik niet werd opgebeld, dan moest ik dinsdag zelf maar eens bellen. Mijn mond viel open. Zelf bellen? Excuseer? Ik breng mijn naaimasjien bij u binnen zodat jij dat kan maken. Of je technieker. Whatever. Ik zal daar vervolgens ook voor betalen. Veel geld waarschijnlijk. En mij zelf even opbellen is te veel gevraagd? Dat is een telefoon opnemen, een paar nummertjes intoetsen en vervolgens zeggen “uw naaimasjien is klaar”. Dat mijn beste, is hoe je klanten behandeld. Dat mijn beste, is hoe je er voor zorgt dat klanten terugkomen naar je winkel. Dat mijn beste, is hoe je er voor zorgt dat ik niet zo’n hoerelange blogposts moet schrijven. Dus doe niet zoals die feeks bezig is. En oh ja, als je zoiets vraagt aan je klanten, of ze jou willen opbellen, dan is het misschien een goed idee om je fokking telefoonnummer mee te geven. Idiotie alom.
Man. Mijn bloed gaat koken van zulk gedrag. En jammergenoeg is dat het enige naaimasjienziekenhuis in Leuven. Laat het dan even een naaimasjienziekenhuis zijn met een ongemanierde, betweterige feeks als verpleegster. Het Vriendje en ik besloten waarschijnlijk dat ze ooit leerkracht is geweest. Snit en naad. Dat ze wegens omstandigheden daarmee gestopt is en dat ze dan maar het gat in de markt is gaan vullen. Ze geeft daar ook naailes blijkbaar. Stel je voor, je eerste naailes: “Een naaimasjien is gemaakt om twee stukken stof aan elkaar te naaien,”. Dude. Maar het komt hier op neer: zij zijn de enige die mij kunnen helpen. Dus moet ik dat slikken en moet ik gedwee “ja, mevrouw” en “nee, mevrouw” en “tuurlijk mevrouw” zeggen. Dat weerhoudt me er uiteraard niet van om effe mijn gal te spuien om mijn blogje. Ha! 😛
Als dat maar goed komt. Gelukkig heb ik veel voor Gabriël over.*zen*
Ah, zulke omhooggevallen idioten heb je overal, vrees ik. Vermeld gerust de naam en toenaam van het winkeltje, ze kunnen dat best gebruiken 😉
Jammer genoeg gaan incompetentie en klantonvriendelijkheid vaak hand in hand…
Ik ben zo blij dat die van mij het *voorlopig* braaf uithoudt! In Kortrijk zijn er — zover ik weet — twee winkeltjes waar je je naaimachine kan binnenbrengen ter herstel, en ik herinner me dat ik ooit eens langs eentje liep, een beetje voor sluitingstijd, en dat de vrouw achter de kassa echt boos naar buiten aan’t kijken was en dat ik daar een opmerking over maakte tegen iemand. Precies nog aanstekelijk, dat soort madammen. *gruwel*
Ik hoop dat Gabriël gezond en wel terug thuis komt en het niet voor niets is geweest. ^^
Ochere toch.
Die mensen hebben het wellicht niet gemakkelijk in deze tijd, maar daarom hoef je je eigen ramen toch niet in te gaan gooien door ontzettend de bitch uit te hangen tegen je klanten.
Ik zou uit principe hebben gezegd: “buiten staan bomen, ga daar wat tegenaan praten” en zijn weggewandeld
tja, spijtig genoeg heb ik ook al kennis gemaakt met de feeks; Ik had overlaatst een overlockmachine nodig, en dat was idd de enige winkel! En weet je een naaimachiene dient om 2stukken stof aan elkaar te stikken, maar wist je dat een overlockmachine dient om te overlocken!!! (volgens die vrouw). Wij hebben toen wel 10 keer moeten horen dat ze nog geen tijd had gehad om te eten!!! En veel deskundige uitleg kregen we inderdaad niet? Elke vraag die ik stelde kreeg ik een gezicht van … Gij domme koe. Ik had hem echt dringend nodig, want anders had ik hem zeker niet gekocht. Ik hoop dat niet alle leerkrachten snit en naad zo zijn, want ik ben er namelijk zelf eentje!
Groetjes Elke ( en ik duim voor Gabriël)