Ze hadden dinsdag niet gebeld, dus dacht ik dat het goed nieuws was (“als we niet bellen, is het goed nieuws”). Maar uiteraard zou de feeks geen feeks zijn als ze mij geen vuile loer zou draaien. Hatelijk mens. Ik belde deze middag om te vragen hoe het met Gabriël was. “Ja, daar is niks meer aan te doen,” klonk het aan de andere kant van de lijn, “De motor is kapot en er zijn geen onderdelen meer voor,”. Slik. SLIK. Gabriël? Mijn arme Gabriël… dood? Het wenen stond me nader dan het lachen. Goed, hij was niet meer van de jongste, maar… dood? Tegen wie moet ik nu gaan vloeken? Aan wie moet ik nu als allereerste mijn creaties laten zien? Wie moet ik nu een zacht klopje geven voor het goede werk dat hij heeft geleverd? Wie?! Ik was er effe niet goed van.
Toen drong het tot me door dat ik een nieuw naaimasjien zou moeten kopen. De feeks had me aan de telefoon al verteld dat ik nu 12,50€ zou moeten betalen voor de onderhoudswerken. Dat is verstaanbaar. En moest ik nu bij haar een naaimasjien kopen, dan zou ik die 12,50€ kunnen recupereren. Ha! HA! Laat me niet lachen. Daar een naaimasjien kopen? Om dan te horen dat een naaimasjien is gemaakt om twee stukken stof aan elkaar te naaien? I think not. Trouwens, ze verkoopt niet het merk dat ik wil. Gabriël was een Bernina en dus heb ik een hele collectie Bernina voetjes. Die zou ik graag willen blijven gebruiken. Volgens de zus is Bernina ook beter dan Singer (zij heeft al met beiden ervaring). Alleen… Zo’n Bernina kost wel het een en het ander, maar ze gaan dan ook een leven lang mee. Uiteindelijk is het een beetje zoals met fototoestellen: Nikon tegenover Canon, het een is niet beter dan het ander, het werkt alleen anders en als je lenzen hebt voor het ene, ga je niet opeens het andere merk kopen.
Dus nu is de zoektocht naar een nieuwe naaimasjien losgebarsten. Blijkbaar is er toch nog een ander naaimasjienenwinkeltje in Leuven, net buiten de ring op de Diestsesteenweg en die zouden Bernina’s verkopen. Drie keer raden waar ik morgen even binnen ga springen. 😉
“Maar Kathleen,” hoor ik jullie denken, “zou je niet beter eventjes een rouwperiode inlassen?”. Mjah. Ik zit intussen al een maand zonder naaimasjien. Ik heb al een maand niets meer gemaakt, buiten dat konijn dat met de hand genaaid is en geloof me, ik sta op ontploffen. Als ik niet snel iets kan maken, een paar knuffels, een rokje, desnoods een broek die omgezoomd moet worden, dan… tsja… dan ga ik dus ontploffen. Langs de andere kant vind ik het ontzettend jammer dat hij dood is. Ik kende Gabriël, ik kende zijn kwaaltjes, wist waarmee ik moest rekening houden, hoorde aan hem wanneer hij klaar was om te starten of wanneer hij effe een pauze wilde. Hij heeft mij geholpen met vele creaties te maken, uitprobeerselen en vooral het ontdekken van een nieuwe passie. We hebben vele leuke momenten meegemaakt en ook een paar minder leuke momenten, maar hij was een fijn naaimasjien en ik zal hem toch wel een beetje missen.
Ik heb ook al ervaringen met het vervelende mens van die naaimachienenwinkel, ik zou nog liever zelf een naaimachien maken van gevonden oud ijzer dan daar één te kopen..
In Werchter heb ik vorig weekend ook nog een naaimachienenwinkel gezien,is ook niet zo ver van Leuven, als je in Kessel-Lo niet zou scoren.
en innige deelneming natuurlijk 🙂
mijn medeleven! MAAR Bernina RULES dus ga ervoor.
Ik kan geen naaimachine bedienen maar mijn moeder des te beter. Haar naaimachine gaat dus al een leven lang mee en ‘t is een Bernina welja. Maar blijkbaar houden ze niet zo ver verwisselen van baasje. Of heb ik dat verkeerd begrepen?
Mijn deelneming bij het heengaan van Gabriël. Je kúnt gewoon niet anders dan terug een Bernina aanschaffen…