Presenting Kristien Odette Pfaff

Met andere woorden: mijn nieuwe naaimasjien. Odette voor de vrienden. Tadaaaa…

Afgelopen zaterdag trokken Het Vriendje en ik naar een naaimasjienenwinkel in Lier. We werden vriendelijk onthaald en ik gaf mijn vereisten voor een naaimasjien. De verkoopster raadde me meteen een Pfaff aan. Of een Bernina. Maar aangezien ik meer met fleece wil gaan werken en dat nogal dik is, had de Pfaff als voordeel dat het ook een bovenaandrijving had (of hoe noem je zoiets?). Ideaal voor dikkere stoffen dus. De prijskaartjes waren identiek hetzelfde. Hmm… Ik praatte nog een beetje met de verkoopster en uiteindelijk begon ze te vertellen over een vrouw die een oude Pfaff had binnengebracht. “We begrijpen niet waarom. Perfecte staat en een pracht van een masjien. Die vrouw heeft die hier binnen gebracht en heeft een Brother gekocht,”. Ik schuifelde eventjes voorzichtig met mijn voet, schraapte mijn keel en vroeg of ik misschien dat naaimasjien eens mocht zien. Geen enkel probleem. Ze haalde een kist uit een rek tevoorschijn, opende die en daar stond een prachtig naaimasjien met alles er op en er aan. Letterlijk alles er op en er aan. In de kist zat niet alleen een naaimasjien en een voetpedaal. Nope. Er zat een aanschuiftafeltje bij en een accessoiredoosje dat gevuld was met spoelen, allerhande voetjes en zelfs een heel arsenaal naalden.

De verkoopster liet met de masjiene zien en werkte er even mee om de steken te demonstreren. En daar zat ik dan, verliefd te staren naar Odette. Ze was alles wat ik zocht in een naaimasjien: stevig, geen slapjanus van plastic, alleen basissteken, maar toch ook voorzien van stretchsteken, een arm (die had Gabriël niet, hij was nog ingebouwd in zijn kist!), niet al te veel blahblah,… Hmm. Vervolgens kwam ook even de technicus langs. Vanachter zijn dubbele brilglazen keek hij me toe en zei dat het een zeer goed masjien was. “In tegenstelling tot dat daar,” zei hij minachtend terwijl hij naar een vergeelde Singer wees. Ha! I like you mister technicus. Het prijskaartje viel al bij al mee en aan zo’n masjiene wilde ik mijn zuurverdiende centjes wel geven. Dus betaalde ik en tijdens dat betalen vroegen Het Vriendje en ik naar de naam van de verkoopster. Gabriël, beste dames en heren, was eigenlijk de naam van de verkoper van de masjiene. Er plakte een grote sticker op hem met die naam er op en ooit vroeg ik eens aan de nicht van mijn vader waar die sticker vandaan kwam. Die nicht had mijn grootmoeder goed gekend. Ze wist meteen dat het de naam van de verkoper was. Het plan was om die traditie even verder te zetten en het nieuwe naaimasjien ook de naam van de verkoper te geven, ook al had ik haar al stiekem Odette gedoopt. De vrouw stond er een beetje onwennig bij. “Kristien,” zei ze, niet goed wetend wat er gebeurde, “met een K,” voegde ze er snel aan toe.

Dus heet mijn naaimasjien Kristien Odette Pfaff. En ja, ik had bijna de neiging om haar/hem Jean-Marie te noemen, maar die neiging heb ik toch gelukkig op tijd weten te onderdrukken.

En intussen is er ook al een kneun gemaakt met Odette. Jawel. Het is nog een beetje oefenen. Het draaien gaat nog niet zo vlot als met Gabriël en haar voet wil niet over naalden gaan, wat Gabriël wel deed. Dus we zitten nog in de ontdekkingsfase, maar tot nu toe loopt alles op wieltjes.  Ze maakt een leuk, zacht geluid als ze stikt, haar steken zijn mooi gelijk, ze maakt geen knoopjes,… Ik ben er helemaal gek op op mijn Ootje. Wij gaan samen de wereld veroveren. Mark my words.