Dit weekend zaten Het Vriendje en ik in de tuin bij zijn moeder. Terwijl zij en haar vriend een geweldige maaltijd aan het voorbereiden waren, hadden wij het over later. Voor ik het goed besefte, hadden we het over kinderen en dan vooral over namen voor kinderen. In het verleden hadden we het onderwerp nog al een keertje aangesneden, kwestie van op tijd voorbereid te zijn. Ik vertelde hem toen dat ik Gitte wel een mooie naam vond, waarop hij meteen afkeurende geluiden begon te maken en zei dat hij zijn eigen naam, Thomas, wel een goede, sterke naam vond.
En blijkbaar is zijn voorkeur voor namen nog altijd niet veranderd.
“Jij vindt Gitte een mooie naam. Gitte! Ugh!” zei hij terwijl hij zijn neus optrok. Hij leunde naar mij toe en zijn ogen blonken ondeugend. Ik had een vermoeden waar het gesprek naar toe ging.
“Jij vindt je eigen naam mooi. Hoe narcistisch!” giechelde ik.
“Bwah,” zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.
“Jij zou al je toekomstige kinderen Thomas noemen,” zei ik nog steeds in een giechelbui.
“Tuurlijk,” grinnikte hij, “Onze eerste zoon Thomas de Tweede, onze tweede zoon Tuomas (op z’n Fins) en ach, onze dochter kunnen we altijd Tomaz met een Z noemen,”.
Ik denk dat ik toch maar een keer mijn veto ga gebruiken binnen een paar jaar, als er sprake is van kinderen.
Ik vind Jente (of Jenthe? Yente? :)) heel mooi voor ‘n meisje. Toen ik dat zei tegen Wim heeft HIJ meteen zijn veto gebruikt 😉 Gelukkig is er nog wel ‘n andere meisjesnaam die we allebei mooi vinden. Jongens is moeilijker 😉
Jente is mijn neefje… 🙂 Ik vind Thomas inderdaad een zeer stevige, stoere naam, misschien is de trend binnen een paar jaar dat we daar terug naartoe gaan. Nu is de trend duidelijk: hoe raarder, hoe beter!
Ik vind vooral hatelijk dat mijn top 3 namen nu allemaal mensen zijn die heel goeie vrienden zijn en zodoende de namen al ‘bezet’ zijn 😀