Ik had een paar vaktijdschriften mee voor de broer toen ik gisteren even langs het ouderlijke huis ging. Zijn eerste reactie toen hij ze zag was… wel… Ik moest zijn onderkaak van de grond oprapen. “Die zijn pokkeduur!” riep hij verbaasd uit. Uiteraard had ik ze weten te redden van de papiercontainer omdat ik een vermoeden had dat de broer die tijdschriften wel zou kunnen appreciëren en blijkbaar deed hij dat ook. Hij keek er naar alsof het schatten waren. Goed, misschien lichtelijk overdreven, maar zijn ogen schitterden toch en hij sms’te terstond zijn liefje met het grote nieuws.
Toen we even later aan tafel zaten, merkte ik dat hij een baard had staan.
“Heb jij nu een baard?” vroeg ik verbaasd terwijl ik mijn ogen tot spleetjes kneep en wat meer naar hem toeleunde. Ja. Hij had een baard. Niet gewoon een beetje stoppels, die er normaal staan, maar een baard met haartjes langer dan een halve centimeter.
“Jij hebt een baard! Sinds wanneer heb jij zelfs baardgroei?” brulde ik nog verbaasder dan daarvoor. Baardgroei! Dus liep ik naar de mama toe en vroeg ik sinds wanneer dat allemaal aan de gang was. Ze keek me niet begrijpend aan, dus liep ik maar terug naar de keuken en keek nogmaals naar die baard van mijn broer.
“Je hebt me precies al een tijdje niet meer gezien, hé?” grinnikte die.
Mijn broer is potdekke volwassen aan het worden. Die leest vaktijdschriften en heeft een baard. Straks gaat hij nog een pijp roken ook. Of trouwen en kinderen kweken. Stel je voor.
en kaas- en wijnavonden organiseren.