En zo zat ik dus deze ochtend in de wachtzaal. De dokter zat van 9u tot 10u. Ik dacht goed op tijd te zijn, maar toen ik om kwart voor negen de wachtzaal binnenkwam, zaten er al vijf andere mensen in allerlei magazines te bladeren. Gelukkig had ik mezelf voorbereid en had ik een boek meegenomen. Alice in Wonderland meerbepaald, want ik wil zien hoe goed Tim Burton het er van af brengt tegenover het boek. Tim Burton kennende gaat dat uiteraard bangelijk doen, maar soit. Dus daar zat ik, te wachten, af en toe voor me uit te starend en plots had ik maar liefst 80 pagina’s gelezen. Ik ben een trage lezer, moet je weten. Ik benijd mensen die snel kunnen lezen en dus nog meer boeken kunnen verslinden.
Net toen ik aan het volgende hoofdstuk wilde beginnen, kwam de dokter de wachtzaal binnen en vroeg hij achter “de volgende”. Ik in dit geval. Ik had mezelf al dat volledige anderhalf uur dat ik in de wachtzaal had doorgebracht, zitten opfokken. Alle doemscenario’s had ik al in mijn hoofd laten afspelen. Mijn hart ging als een razende tekeer toen ik plaats nam in een stoel tegenover de dokter, een van die stoelen waarin ik ooit was flauwgevallen. Ik legde hem het probleem uit. Dat ik nu toch al zo lang moe was en dat ik vermoedde dat diezelfde moeheid ook aanleiding was geweest tot mijn flauwvallen. Uiteraard begon hij weer aan het “moet je je regels krijgen?” vragenuurtje. Ik wilde de man bijna gaan uitleggen dat ik géén volledige maand mijn regels heb en dat dus géén verklaring is voor de moeheid, maar ik hield wijselijk mijn mond. Mannen en discussies over maandstonden, het blijft een slechte combinatie.
Vervolgens nam hij mijn bloeddruk die dankzij mijn nervositeit, door het plafond schoot. “Dan ga je zeker niet flauwvallen,” verzekerde de dokter me. Blijkbaar is dat een van de voordelen van een hoge bloeddruk. Interesting. Ik legde me neer op zijn tafel, hij bond mijn rechterarm vast en begon er meppen op te geven. “Uhm… meneer?” probeerde ik voorzichtig, terwijl ik de knoerten van een blauwplekken op mijn rechterarm al voor ogen zag, “Misschien moet je langs mijn linkerarm proberen. Daar heb ik een duidelijke ader zitten,”. Hij liep naar de andere kant van de tafel en keurde die ader. “Ah ja,” zei hij. Opnieuw afbinden en vanaf dat moment keek ik wijselijk naar de lamp boven mij.
Prikje. Het beruchte ‘Woosh’ gevoel. Weer een prikkerig gevoel en vervolgens een dokter die mij vroeg om een watje tegen de plek te houden waar net nog een naald zat. Het vullen van het tubeke ging verbazend vlotjes. Ik bleef nog even liggen, terwijl hij het papier dat mijn drie tubekes bloed zou begeleiden (ha! drie begot!) invulde. Enkele tellen later begon hij wéér over mijn regels en ik verzekerde hem dat mijn regels dood-fokking-normaal waren. Met veel bloed, stemmingswisselingen en belachelijk veel goesting in chocolade. En toen kwam het moment van de waarheid: rechtstaan van de tafel en terug tegenover hem gaan zitten aan de tafel.
Tromgeroffel.
Ik stond recht, liep naar de stoel, praatte nog even met de dokter, pakte mijn portofeuille, betaalde voor de consultatie, gaf de goede man nogmaals een hand en verliet de dokterspraktijk.
Zonder flauw te vallen.
Ha!
Ook daarna viel ik niet flauw. Niet onderweg naar de bushalte, niet op de bus op weg naar het werk, niet op het werk en niet nu ik thuis ben. Helemaal niet. Ik had wel de gebruikelijk moeheid in mijn lijf, maar afgezien daarvan was alles “normaal”. Een mijlpaal in de geschiedenis! Kathleen die niet flauwvalt in een situatie waarin ze normaalgezien zou moeten flauwvallen. En ja, ik was en ben nog steeds trots op mezelf. En kijk! Ik kreeg er een coole “bloedtattoo” bovenop (zie foto daarboven). Yeah! Ahum. Straks toch maar een nieuwe plakker op plakken precies. 😛
Meteen de dokter betalen? Dat hebben wij hier niet. En je arm ziet er ook heftig uit :S Gelukkig ben je niet flauwgevallen! 🙂
Sterk geweest, hoor , Kathleen! Fwieeeuw!
Nu ben je helemaal klaargestoomd voor een gift bij het Rode Kruis. 😀
co² – Da’s de bedoeling… Ooit. Eerst even afwachten wat de resultaten zeggen.
applaus!
Maar… wat heeft die met jouw arm gedaan? Normaal gezien is dat bij mij maar een klein rond gaatje, hoor.
“Uiteraard begon hij weer aan het “moet je je regels krijgen?”
vragenuurtje”
ZOOO herkenbaar