Afgelopen donderdagavond stond ik in de plaatselijk bibliotheek naar een hoop boeken te kijken. Dat gebeurt wel eens vaker. Ik stond bij de afdeling “waargebeurd”. De rekken waren van boven tot onder gevuld met biografiën en andere verhalen van echte mensen. Ik nam een boek vast en meteen vielen er drie of vier op de grond. Lang leve mijn lompigheid. Maar een van die boeken die gevallen was, trok mijn aandacht. “Ik was veertien en depressief” stond er in grote letters. Daaronder zag ik het glimlachende gezicht van een meisje met warme, intelligente ogen. Het verhaal klonk interessant, dus nam ik het mee naar huis, waar ik het op twee dagen uit las.
Mathilde Monaque is veertien als ze depressief wordt. Deze depressie gaat gepaard met een vorm van anorexia. Ze wil niet meer eten omdat dit haar onzuiver zou maken. Uiteindelijk gaat het zo ver dat ze moet worden opgenomen op een speciale afdeling voor jongeren in een ziekenhuis. Vanaf haar opname tot haar ontslag volg je Mathilde in het ziekenhuis. Ze legt uit waarom ze zuiver wil zijn, waarom ze niet begrijpt dat anderen niet zien waar ze mee bezig zijn en probeert aan haar eigen gedachten uit te kunnen. Ze schrijft over de andere bewoners van de afdeling, over de verpleegsters en over het hoofd van de afdeling. Langzaam maar zeker komt ze er boven op. Het vergt veel van haar krachten, maar ze begint terug te eten, ze komt wat bij en ze leert dat mensen er zijn voor haar.
Het is een aangrijpend verhaal. Depressie is nog steeds een soort taboe, vooral als je jong bent. Je bent jong en dan wordt er van je verwacht dat je geniet van je leven. Als dat niet zo is, dan is er iets mis en dan val je uit de boot. Het is goed dat iemand als Mathilde daarover zo een open en eerlijk verslag heeft geschreven. Hierdoor kan je je een beeld vormen over hoe iemand zo jong omgaat met al die duistere gevoelens en gedachten. Af en toe viel ze in herhaling door opnieuw te vertellen waarom ze het moeilijk had, maar dit was niet storend. Het is een zeer meeslepend boek en op twee dagen was het uit, mede dankzij de opeenvolging van zeer korte hoofdstukken.
Depressief ben je alleen uit gebrek. Gebrek aan liefde, gebrek aan succes, gebrek aan vrienden,… Je moet weer leren genieten en daarbij heb je begeleiding nodig. Voor alles eb je leiding nodig, als een klein kind dat niet meer wil lopen, en dat jou een hand geeft. Heel geduldig moet je het de wereld in een ander daglicht laten zien. Bij elk mooi plekje moet je stilhouden om alle door gebrek, afwijzing en weerzin gegraven gaten te dichten zodat er geluk en vreugde kunnen ontstaan. Je moet volhouden, die toestand bereik je niet op een-twee-drie. Het kan zijn dat er een moment komt waarop de pijn te groot is: dan kan het kind niet meer vechten. En dat is het moment waarop het de hulp van anderen nodig heeft.
Ik zou het gewoonweg fijn hebben gevonden als ze tegen me hadden gezegd: ‘Het leven is mooi en ik houd van je.’
Maar niemand heeft het gezegd.
En is dat soms niet het meest elementaire om te zeggen tegen iemand met wie het slecht gaat?
Wow deze gaat op mijn wishlist, ik heb bij mijn studie ook veel les over depressie en andere jeugdproblemen en vind het ontzettend interessant. Daarom lijkt dit me een interessant en aangrijpend boek.