Er hing een dik, felroze label rond het boek toen ik het voor kerstmis van mijn zus kreeg. “Beste boek van het jaar,” stond er in witte letters te lezen. En hoewel het een goed boek is, zou ik het niet meteen het beste boek van het jaar noemen. Langs de andere kant, ik heb uiteraard ook niet alle boeken die uitgekomen zijn in 2009 gelezen. Verre van zelfs.
In De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano volg je Mattia en Alice. Alice had op haar zesde een ski ongeluk en is hierdoor getekend voor het leven. Mattia aan de andere kant is deel van een tweeling. Terwijl hij hoogbegaafd is, is zijn zusje nauwlijks begaafd. Hij wordt er mee gepest op school en wanneer hij dan eindelijk een keer wordt uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje, besluit hij zijn zusje achter te laten in een naburig park om zo de genante momenten die zouden kunnen voorvallen tijdens het feestje te omzeilen. Klein probleempje, het zusje verdwijnt. Dus, ziehier, twee kinderen die door één foute beslissing, getekend zijn voor de test van hun leven.
Mattia en Alice hun paden kruisen elkaar als tieners en er ontstaat een vreemdsoortige vriendschap. Ze hebben wel contact, maar tegelijk raken de twee elkaar nooit, net zoals tweelingpriemgetallen. Hoewel ze elkaar nooit echt raken, spelen ze een belangrijke rol in elkaars verdere leven.
En daar draait het allemaal rond. Het draait om contact maken en toch nooit helemaal contact hebben. Alle personages in het boek lijken hiermee op de een of andere manier moeite te hebben. Er is een moeilijke vader-zoon en vader-dochter relatie. Er zijn relaties tussen collega’s, liefdesrelaties,… En alle personages lijken toch een eiland te zijn. Het is alsof ze om elkaar heen dansen zonder dat ook maar een lichaamsdeel dat van een ander raakt. Eigenlijk is dat nog het beste waarmee het verhaal te vergelijken is: een dans vol met goed uitgewerkte personages.
Zoals ik al schreef, ik vond het een mooi boek. Geen ‘Waw’ boek, maar aangenaam. Door de korte hoofdstukken leest het lekker weg. Maar hoewel de dans nog zo mooi was, soms miste ik was pit in het verhaal.
Ik heb het boek, ben het beginnen lezen en ben ergens halverwege gestopt … Maar dat kan aan mij liggen, ‘k ben echt niet meer zo’n boekenwurm gelijk vroeger :$
Wel, ik heb het ook gelezen, en ik vond het wel een waw-boek. Mijn oma daarentegen vond het, net zoals de rest van haar boekclub, niet goed. ” ik heb al te veel miserie in mijn leven gezien” zei ze 🙂 Ik content, want ik kreeg het boek 🙂
Ik vond het een bevreemdend boek… intrigerend en boeiend maar ik kon me niet inleven in de bevreemdende non-communicatieve wereld van Alice en Mattia. Ik had zo goesting om ze eens goed door elkaar te schudden :p
Ik snap je opmerkingen heel goed.