Chili con carne à la Kathleen

Als kerstcadeau kreeg ik van de mama en de papa een kookboek. Ik had de algemene term “kookboeken” opgeschreven, omdat ik de afgelopen maanden wel een keer een experimentje durf wagen in de keuken en een kookboek kan bij experimentjes wel eens van pas komen. Ik vermoed dat papa de uiteindelijke keuze heeft gemaakt. Ik kreeg “Nigella Express” van Nigella Lawson. Hoera! Een kookboek van Nigella, de koningin van de chocolade!

Ik kreeg spontaan een flashback naar die ene avond ergens in mei 2004, toen ik samen met mijn IJslands gastbroertje voor de televisie zat en we allebei watertandend toekeken hoe Nigella zomaar een heerlijke chocoladetaart tevoorschijn toverde, alsof het niets was. Zodra de gastmama thuiskwam klampten we haar aan en smeekten we om alsjeblieft een chocoladetaart te maken. We slaagden in onze opzet en hadden de volgende dag een heerlijk dessert.

“Ja, die Nigella doet mij een beetje aan uw kookstijl denken,” liet mijn papa zich ontvallen nadat ik mijn kerstcadeau had uitgepakt. Ik keek hem even bedenkelijk aan en vroeg hem wat hij daarmee wilde zeggen. Het kwam er op neer dat mijn kookstijl misschien wel een keertje chaotisch en uhm… rommelig zou zijn of snel snel. Ik weet zijn exacte woorden niet meer, maar het was toch iets in die aard. “Wat weet papa nu van mijn kookkunsten? Die heeft nog nooit iets gegeten dat uit mijn potten en pannen is gekomen,” dacht ik en wuifde het allemaal weg.

Tot maandag. Op maandagen zit ik namelijk altijd met de vraag “wat ga ik eten vanavond?“. Dan durf ik een dik uur door het huis te dwalen, de kookboeken van de huisgenoten onder handen te nemen om dan uiteindelijk te besluiten dat ik gewoon een hamburger ga eten of zo. Niet deze maandag. Oh nee. Ik nam de Nigella Express erbij en bladerde er door. Heel even kwijlde ik over de foto’s van de chocolademousse, maar uiteindelijk vermande ik mezelf en bladerde ik verder, tot ik het recept voor chili con carne tegenkwam. Het zag er eenvoudig en lekker uit, behalve dan de bonen. Ik haat bonen. Met een passie. Ik heb er een overdosis van gegeten toen ik klein was en nu wil ik er geen meer zien, ruiken of proeven. Toch besloot ik dat gerecht te maken. Mét bonen.

Ik ging gezwind naar de supermarkt en kwam tot de ontdekking dat ze de helft van de ingrediënten niet hadden. Kidneybonen of bruine bonen? Nope. Toch niet in blik. Of in glas. Of wel keek ik verkeerd. Dan maar witte. Chilisaus? Niet te bespeuren. Dan maar sambal oelek. 95% rode pepers, dat moest wel genoeg zijn. En maïs leek me ook iets logisch om er aan toe te voegen. Ik assoscieer maïs met Mexico en chili con carne is mexicaans… dus… het was een logische redenering. Onderweg naar huis besloot ik aan mijn chili ook nog een kwak barbecuesaus toe te voegen, want dat zou alles een extra dimensie geven.

En terwijl ik aan het koken was, terwijl ik die onorthodoxe kwak barbecuesaus bij de pruttelende inhoud van de wok kapte, drong het tot me door dat dit hetgene was wat mijn vader bedoelde. Ik kan geen recepten volgen, ik tweak ze meteen. Ik volg de grote lijnen en voor de rest ben ik mijn eigen chaotische ik. Er worden allerlei dingen bij gekapt die er eigenlijk niet bij horen. Conclusie van het hele verhaal: mijn papa had gelijk (maar hebben ouders dat niet altijd?) en ik heb een beestig recept voor chili con carne à la Kathleen (het moet nog wat getweaked worden, maar het was wel al beestig goed). 😀