Vroeger was ik een rommelkont. Het gebeurde vaak dat er naast mij op mijn bureau een stapel van een halve meter papieren lag. Tekeningen, cursussen, verhalen, toetsen, taken,… Ik vermoed dat ik daardoor mijn mama wel wat grijze haren heb bezorgd, maar ik was jong en wist niet beter. U weet wel hoe dat gaat. De afgelopen jaren is dat serieus veranderd, dat rommelkont van mij. Ik denk dat ik het ergens tussen IJsland en Amsterdam heb laten liggen. Af en toe maak ik nog wel eens een torentje papieren als het echt niet anders kan, maar na een maand is het dan wel weer gereduceerd tot niet meer dan drie velletjes rondslingerende papieren.
En nu, zo vlak na de verhuis, staan er overal dozen. Ik heb torens gestapeld met dozen. Er staan dozen in de gang. In de slaapkamer. We hebben bijna een fort kunnen bouwen met dozen in onze woonkamer. Ik word daar een beetje zot van van al die rommel. Mijn oude ik, dat rommelkont, had daar waarschijnlijk geen probleem mee gehad, maar boy oh boy, dit gaat mijn huidige ik een beetje te ver. Maar iedere avond trekken Het Vriendje en ik een paar van die gevreesde dozen open en kijken we vol verbazing naar de inhoud. We hebben intussen al hartelijk gelachen om de hoeveelheid pennezakken Het Vriendje bezit en de hoeveelheid kapotte schoenen die we mee verhuisd hebben. Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid plastiek zakjes die ik verzameld heb.
Iedere avond, na nog zo’n intensieve opruimsessie, zie ik dat er dan weer wat minder rommel staat en iedere avond merk ik dat het allemaal wel in orde zal komen. Ooit zal er wel eens een einde komen aan die rommel en de kartonnen dozen en dan gaan we een gezellig appartementje hebben. Ooit. Ik laat jullie wel weten wanneer het zo ver is.
En oeeeeeh! Alice in Wonderland gaat wel gedraaid worden in de bioscopen in België. Hoera voor Disney! Hoera voor de bioscopen! Hoera voor gerechtigheid! En dit geheel terzijde.
Vroeger was ik een rommelkont. Het gebeurde vaak dat er naast mij op mijn bureau een stapel van een halve meter papieren lag. Tekeningen, cursussen, verhalen, toetsen, taken,… Ik vermoed dat ik daardoor mijn mama wel wat grijze haren heb bezorgd, maar ik was jong en wist niet beter. U weet wel hoe dat gaat. De afgelopen jaren is dat serieus veranderd, dat rommelkont van mij. Ik denk dat ik het ergens tussen IJsland en Amsterdam heb laten liggen. Af en toe maak ik nog wel eens een torentje papieren als het echt niet anders kan, maar na een maand is het dan wel weer gereduceerd tot niet meer dan drie velletjes rondslingerende papieren.
En nu, zo vlak na de verhuis, staan er overal dozen. Ik heb torens gestapeld met dozen. Er staan dozen in de gang. In de slaapkamer. We hebben bijna een fort kunnen bouwen met dozen in onze woonkamer. Ik word daar een beetje zot van van al die rommel. Mijn oude ik, dat rommelkont, had daar waarschijnlijk geen probleem mee gehad, maar boy oh boy, dit gaat mijn huidige ik een beetje te ver. Maar iedere avond trekken Het Vriendje en ik een paar van die gevreesde dozen open en kijken we vol verbazing naar de inhoud. We hebben intussen al hartelijk gelachen om de hoeveelheid pennezakken Het Vriendje bezit en de hoeveelheid kapotte schoenen die we mee verhuisd hebben. Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid plastiek zakjes die ik verzameld heb.
Iedere avond, na nog zo’n intensieve opruimsessie, zie ik dat er dan weer wat minder rommel staat en iedere avond merk ik dat het allemaal wel in orde zal komen. Ooit zal er wel eens een einde komen aan die rommel en de kartonnen dozen en dan gaan we een gezellig appartementje hebben. Ooit. Ik laat jullie wel weten wanneer het zo ver is.
En oeeeeeh! Alice in Wonderland gaat wel gedraaid worden in de bioscopen in België. Hoera voor Disney! Hoera voor de bioscopen! Hoera voor gerechtigheid! Dit geheel terzijde.
Erg is dat ja. En het duurt meestal even voor je alles een plekje hebt gegeven.