De chaotische huisvrouw

Ik heb de neiging om ofwel zeer vreemd ofwel zeer chaotisch ofwel zeer luguber te dromen. Gelukkig ben ik dat laatste intussen min of meer gewoon en word ik niet badend in het zweet wakker. Zo werd ik deze nacht wakker uit een droom waarin ik en zes andere mensen overgoten werden met benzine en in vuur en vlam werden gezet, u weet wel, levend en zo, en dat enkel en alleen omdat we te laat waren voor een hoorzitting of zoiets. En nee, ik ben niet iemand die dagelijks naar horrorfilms kijkt van het genre Saw, thrillers leest waarin op iedere bladzijde een ledemaat wordt afgerukt of meer van dat. Dus ik weet niet waarom ik zo droom. Misschien komt het gewoon omdat ik de krant lees. Wie weet. Want daarin lees je ook verhalen over dienstmeiden die dertien spijkers en vijf naalden in hun lichaam geslagen krijgen of over dolfijnen die de kop worden ingeslaan met een metalen buis. Verschrikkelijk!

Maar goed, ik werd dus wakker en toen realiseerde ik me dat de was nog in de wasmachine zat. We hadden die ‘s avonds ingestoken en moesten die er rond halftien uithalen. Uiteraard was dat volledig en geheel aan zowel Het Vriendje als mij voorbij gegaan. En uiteraard waren het allemaal kleren van mij die in de wasmachine zaten, kleren die ik nog wilde wassen voor we op reis vertrekken. Ik gaf Het Vriendje naast mij een stomp en zei hem dat de was nog in zat. Het was halfvijf. Hij antwoordde een beetje slaperig. De was zou misschien beginnen stinken of erger beginnen schimmelen als hij zo lang in de wasmachine zou blijven zitten.

We kwamen dus om half vijf ‘s nachts met twee oplossingen aan: meteen uit bed springen en mijn kleren redden tegen een textiel vretende schimmel (als dat al bestaat, maar het klinkt zo lekker dramatisch) ofwel verder slapen en van zodra de wekker afging uit bed springen en mijn kleren redden. Ik was voorstander van het tweede voorstel, mijn slaap is vrijwel heilig. Het Vriendje was aanhanger van het eerste voorstel met als argument dat als de kleren inderdaad stonken, we ze meteen terug konden wassen en dan was de was klaar tegen de tijd dat we opstonden. Ik vond dat geen slecht argument, vooral niet gezien het strakke was en inpakplan dat we hadden opgesteld. Er was eigenlijk geen tijd voor dit soort toestanden.

En zo kwam het dus dat we om half vijf ‘s nachts muisstil door het appartementsgebouw naar de kelder slopen om te kijken hoe het met mijn arme kleren stond. Ze roken lekker fris naar wasmiddel. Niets aan de hand. Uiteraard niet. We namen de kleren mee, hingen ze op en tegen kwart voor vijf lagen we weer in ons bed en probeerden we verder te slapen om dan om zeven uur uitgeteld op te staan.

Misschien moeten we maar een keer een alarmsysteem uitdenken zodat dit niet nog eens gebeurd. Het alarm systeem van de wasmachine zelf horen we niet aangezien er tussen ons en de machine een aantal verdiepingen zitten. Maar dus… een soort alarmsysteem. Strak plan. 😛

Ach ja, huishouden, nooit mijn sterkste kant geweest en ik vrees dat het dat ook nooit zal worden.