Vroeger schreef ik heel de tijd. Er was nog geen computer, nog geen naaimasjien, nog geen algemene afleiding: alleen maar schrijven. Dat resulteerde in heel wat zeemzoete puberverhalen die echt niet voor publicatie vatbaar zijn. Maar het ding is, ik deed dat ontzettend graag, schrijven. Vanaf mijn zevende, toen ik nauwelijks nog maar kon schrijven, schreef ik al verhaaltjes. Nu beperk ik me tot, hier, op mijn blogje, af en toe eens een stukje neer te pennen en laat dat nu mijn schrijfhonger niet stillen. Absoluut niet. De laatste tijd was hij steeds meer en meer aanwezig, die honger. Ik vermoed dat het komt door het grote aantal boeken dat ik de laatste tijd verslind. Iedere keer als ik weer aan het lezen ben denk ik: “Die auteur heeft zich hier zo hard mee geamuseerd!” en dan denk ik met veel heimwee terug aan die jaren waarop ik iedere avond op mijn kamertje een paar A4’tjes vol krabbelde.
Binnenkort is het wel weer november en november brengt steevast NaNoWriMo met zich mee, maar een keer in het jaar 50.000 woorden eruit persen is niet genoeg. Het is niet dat ik meteen een boek ga schrijven. Mijn goede god nee. Met mijn aandachtsspanne zeker? Ik denk dat een goudvis zich langer op een ding kan concentreren. Nee, nee. Een boek kan nog wel even wachten. Een kortverhaaltje hier, een langer verhaaltje daar, een iets uitgevoerdere blogpost dan anders,… Dat soort dingen. Dat wil ik graag doen. Heel graag.
Dus gaan de computer en het naaimasjiene enkele avonden in de week opzij geschoven worden en plaats maken voor het geschreven woord. Dat laatste mag u trouwens met een overdreven dramatische stem lezen, want zo klonk het ook in mijn hoofd. Het geschreven woord. En we zien wel wat er uit komt. Misschien is er iets voor publicatie vatbaar, nadat het eerst is gespellingscheckt door minstens vijftienduizend mensen aangezien ik nog steeds de Prinses der Spellings-, Leestekens- en dt-fouten ben. Jaha, zelfs na een opleiding journalistiek slaag ik er nog steeds niet in een foutloze tekst te schrijven. Verschrikkelijk, maar kom. Het belangrijkste is de inhoud, toch? Toch?
En naast het meer schrijven wil ik terug ook meer tekenen en naaien en afspreken met vrienden en koken en reizen en lezen en zwemmen en vijfhonderdzevenentwintig andere dingen. Maar laat ik me eerst even focussen op een vijftal dingen. Dat is al meer dan genoeg denk ik. Dan moet ik nu alleen even zien te beslissen wat die vijf dingen net zijn. Ahum.
Al aan een schrijfcursus gedacht? De deadlines die je daardoor krijgt doen schrijven…
Ik ken het probleem zeer goed. Ik schrijf ook heel graag, maar doe het véél te weinig. Een werkgerelateerde schrijfcursus heeft mijn verlangen om te schrijven weer aangewakkerd. Nu nog de tijd vinden, want ik wil verder ook mijn pasverworven webdesign-skills onderhouden, vaker aan mijn naaitafel vertoeven, Ijslands leren, mijn huis op orde krijgen én houden…
Misschien zou ik ook eens met een blog kunnen beginnen, en zien of dat me bevalt.
Veel succes!
Anneleen
PS: de schrijfcursus was van de vzw ‘creatief schrijven’, al van gehoord? Het lijkt me een heel toffe organisatie. Ik ga alvast intekenen op hun nieuwsbrief en hun tijdschrift.