Ik had het al een tijdje in de mot, dat het nogal slecht ging met mijn ogen. Het gebeurde steeds vaker dat ik mijn ogen moest samen knijpen om een busnummer te kunnen lezen of om een gezicht te herkennen in de verte. Eens het begon te schermeren, was het hek helemaal van de dam. Dan zag ik wat vage, gezichtloze schimmen in de verte. Dus als iemand de afgelopen maanden enthousiast naar me heeft zitten zwaaien en ik reageerde niet, dat is mijn excuse. 😀 Op de koop toe had ik plekken op mijn glazen die ik er niet meer af kreeg, maar ik vermoedde dat die plekken eigenlijk de beschermlaag van het glas was dat er af aan het gaan was. Ik had mijn bril per slot van rekening bijna vijf jaar (in januari zou hij vijf geworden zijn).
Toen mijn zus en ik het Stoffenspektakel onveilig maakten, liet zij weten dat ze een nieuwe bril was gaan bestellen. Ze had haar ogen ter plaatste laten onderzoeken en die ogen van haar, die waren serieus achteruit gegaan. Dat deed me wel beseffen dat het voor mij ook hoog tijd was om nog eens bij de opticien binnen te springen. Dus daar stond ik dan dinsdagmiddag, tijdens mijn vrije dag, als een bevroren ijsklontje. De mevrouw daar testte mijn ogen, nadat ze had gemeld dat ik toch wel héél hard op mijn broer en papa lijk, en we kwamen tot de shockerende conclusie dat mijn ogen belachelijk slecht waren geworden, maar net niet slecht genoeg om terug te trekken van de mutualiteit. Verdorie.
De mevrouw stelde voor om de glazen in mijn oude bril te steken en hoewel ik zot ben van het montuur dat ik de afgelopen vijf jaar heb gedragen, vond ik toch dat het even tijd was voor wat verandering. Er werden verschillende monturen boven gehaald met als hoofdkleur… rood. ROOD! Bij alle mogelijke mensen staat rood waarschijnlijk goed, anders zouden ze niet zoveel rode monturen in stock hebben, maar niet bij mij. Oh nee. Rossig, te veel rood pigment in mijn gezicht, blozen op de meest onmogelijke momenten en ook: geen enkel rood kledingstuk in mijn kleerkast. De rode monturen werden meteen uitgesloten en blijkbaar hadden ze voor de rest alleen maar zorgwekkende lelijke monturen. Dus vroeg ik voorzichtig of ik misschien ergens anders naar monturen mocht gaan kijken, daar dan een kopen en die dan bij hen binnen brengen voor de glazen. Geen probleem. Gelukkig maar, want ik had al een tijdje het ideale montuur op het oog.
Volgens mij wist de man bij de andere brillenwinkel waar ik binnen ging voor mijn montuur niet wat hem over kwam. Ik kwam er binnen, sprak de woorden: “dat montuur wil ik,”, zette die twee seconden op en probeerde mijn spiegelbeeld te zien, wat niet eenvoudig is als je -7,25 hebt en je dus eigenlijk niet zonder bril kan zien. Naar wat ik kon ontwaren, leek het goed te zijn. Binnen de vijf minuten was het montuur van mij. Mwahaha! En de man, die zwaaide me vriendelijk uit. Waarschijnlijk had hij nog nooit zo een gemakkelijke klant gehad.
Toen ik thuis kwam, zocht ik uiteraard naar een manier om te zien of het montuur me echt wel ok stond en begon ik dus wat foto’s te nemen, waardoor ik het in mijn hoofd kreeg dat ik er streng uitzag met mijn nieuwe bril. Jikes. De foto’s werden doorgestuurd naar Het Vriendje en die vond het allemaal wel goed. Daarna keurde hij het montuur nog eens goed in het echt.
En nu, nu de glazen in het montuur zitten en de bril in zijn geheel op mijn neus staat, nu vind ik het ook allemaal wel goed. Het is allemaal wat minder rond, maar hey, als je het rondste gezicht van Vlaanderen hebt, dan moet uw brilmontuur niet rond zijn, vermoed ik zo. En dat streng, ach ja, streng… da’s relatief he. Het zal effe wennen worden, maar dat komt allemaal wel in orde.
Tot zover het al dan niet boeiende relaas over mijn nieuwe bril. U verwacht uiteraard foto’s, maar daar zal u nog even op moeten wachten, vrees ik. Mwaha. Ik hou jullie graag in spanning. Dat is goed voor mijn bezoekersaantallen. 😉
Tuurlijk verwachten wij foto’s 😉 Je bent bijna (!!) even blind dan ik! ‘k Zit op -7,50 en -8,50 of zoiets ..
Doeme toch! Nu had ik echt gedacht dat er een foto onderaan je post zou staan … Wat ben je wreed, ons zo op de proef stellen ! 🙂
poeh
zoveel tekst zonder beeld
herkenbaar! ik heb sinds een maand ofzo ook een nieuwe bril en ik zei ook direct: GEEN rood! mijn kop wordt soms al zodanig rood dat mijn bril dat echt niet moet zijn – je zou hem niet meer zien staan 🙂
Zo herkenbaar je verhaal! Ik moest ook effe wennen aan mijn grote rode bril, maar nu ben ik er helemaal weg van. En nu ben ik wel ongeloofelijk nieuwsgierig naar een foto natuurlijk 🙂 Ge zult de Manuel nog es moeten inhuren 🙂
Aah, brillen, zo een herkenbare miserie. ‘k heb ook vijf jaar met hetzelfde montuur rondgelopen en ik had bijna opnieuw dezelfde gekocht (zwart, rechthoekig), maar ‘k ben voor grijs met rood gegaan, ondanks mijn frequent rood aangelopen gezicht. De kleur is goed, maar ‘k vind hem precies te breed, ‘k had mss toch de kinderafdeling moeten overwegen 😛
En verder: foto’s! foto’s! 🙂
Aaah, Kathleen! Wat een spanning opgebouwd en dan… anticlimax, géén foto. Tsssk ;-).
Veel plezier ermee alleszins!
[…] naar een iets hoger niveau te brengen. ‘k Ga niet verder uitweiden, want voor dat je het weet heb je een ellenlange blogpost en staat er niet eens een foto’tje in. Zoiets kan ik jullie niet aandoen, dus ik beloof alvast een post met foto’s en uitleg. […]
Het heeft mij een jaar geduurd eer ik een montuur vond dat me aanstaat enne… nu ik het heb… draag ik nog steeds mijn lenzen. Schaam, schaam (want de vriend heeft het mij voor de helft cadeau gedaan).
Maar ik kan nu wel terug filmpjes zien voor het slapen gaan, zonder mijn ogen dicht te moeten pitsen of de laptop wat dichterbij te schuiven (waardoor de vriend niets meer ziet :p).
Maar mijn ogen zijn gelukkig nog een beetje beter… -5,00 en -5,75