Naailes nummero uno

Tot nu toe had ik in mijn leven nog nooit een naailes gevolgd. Met wat gepruts en voornamelijk veel gevloek, kwam ik er tot nu toe ook wel. Maar ergens wrong het wel een beetje dat het naaien wel ging, maar precies toch niet honderd procent was. Eerder… Ergens rond de 55%. Ik ben lid op een paar naaifora waar ik af en toe wel eens een vraag stel als ik echt echt echt echt vast zit (ik ben een van die koppige gevallen die liever geen hulp vraagt) en YouTube is meestal ook een goed naainaslagwerk, maar toch. Dus toen Sofie, een van de leden van Het Leuvens Stiksel, vroeg of er nog geïnteresseerden waren om mee te gaan naaien bij Ildadee, stond ik meteen paraat. Ik had al veel positiefs gehoord over Ildadee en wie weet, zou ik eindelijk eens leren om naden goed af te werken.

Gisteren trokken Kir, Sofie en ik voor de eerste keer naar het kleine naaikamertje van Ildadee. Daar begonnen we aan onze patroontjes over te tekenen en de stof te knippen. We maken de komende drie lessen een jurkje voor een klein meisje, hoewel ik eigenlijk nauwelijks kleine meisjes ken. Intussen heb ik wel een klein meisje in gedachten die héél goed zou staan met de stofjes die ik heb gekozen. Maar uiteraard moest er begonnen worden bij het begin. Omdat ik met een vrij eenvoudig patroon werk, was alles snel geknipt bij mij en werd ik opeens doodleuk achter een overlock gezet. Een overlock. Ildadee deed even voor hoe je met zo’n monster werkt en daarna was het aan mij. Slik.

Voor zij die niet weten wat een overlock is: dat is een machine waarmee je de naden van je kledingstuk kan afwerken. Het vormt die rare zigzaglusteekjes die je soms aan een zoom aan de binnenkant van een kledingstuk ziet. Het werkt als een naaimachine, alleen heeft het een mesje dat meteen ook al de overtollige stof wegsnijdt. Laat scherpe messen nu niet een van mijn favoriete dingen zijn. Vooral niet als ze heel dicht in de buurt van mijn handen komen. Maar dus, daar zat ik dan, ik ademde een paar keer diep in en probeerde me zo min mogelijk te concentreren op het mes en zo veel mogelijk op de randen van mijn stof.

Momenteel heb ik nog steeds tien vingers die allemaal intact zijn. Ik heb ook twee stukken stof die binnenkort het lijfje van het jurkje worden die heel mooi afgewerkt zijn. Voor de rest heb ik misschien een klein traumaatje overgehouden aan de avond, maar eigenlijk is mij zo voor een machine zetten en zeggen “doe maar” een van de beste manieren waarop ik leer. Dus overlocken, dat kunnen we dan ook weeral. Maar ik blijf het een eng masjien vinden.

Les twee is pas over twee weken. Intussen ga ik nog even verder met gewoon proberen en veel vloeken, want daar ben ik namelijk al wel heel goed in. 😛

8 thoughts on “Naailes nummero uno

  1. Geweldig… Hilde is een goeike he! 🙂 Ik ga elke woensdag (en af en toe een donderdag) 🙂 Zij helpt me met mijn bruidsmeisjes hun kleedjes… 🙂

  2. Blij te lezen dat ik niet de enige ben met af en toe een trauma en 100 vloekwoorden per keer:)

    Ik moet vrijdag ook de overlock gaan gebruiken bij hilde.. Wat zich uit in slapeloze nachten en woeste vreetbuien.
    Maar dankzij jouw blogbericht durf ik het aan!
    🙂
    by the way je mysterieus bericht hieronder maakt me reuze nieuwsgierig haha

  3. Jammer dat ik het gemist heb en helemaal nieuwsgierig naar het eindresultaat!! Niet te veel dromen deze nacht over dat masjien… eens je het gewoon bent wil je niets anders meer!

  4. Ik had het geluk dat ze vorige keer de overlock aan zichzelf overliet… We waren onder ons tweetjes en dan kon ik gewoon doen wat ik altijd doe… simpelweg aan elkaar stikken (wat ook wel tot stress heeft geleid)

    Enne net als Creamief ben ik ook supernieuwsgierig naar jouw berichtje hieronder haha 🙂

  5. Ja, jong, die overlock… Toch goed gedaan! Ik wil dat monster ook wel eens trotseren; maar ik heb daar een ideaal onderkant-van-een-rokske voor. En als ik niet meer durf, dan vraag ik t aan u he… Ghehe 🙂

Comments are closed.