Poke! Poke! Poke!

Het is een probleem waar ik al een tijdje mee zit: niet durven beginnen aan iets. Dat gaat van mijn schaar niet durven zetten in “mooie” stofjes tot eerst een uur aan een stuk mijn mail/facebook/twitter checken voor ik mijn tanden zet in een bepaalde illustratie. Ergens de afgelopen twee, drie jaar is er iets veranderd. Vroeger stortte ik me op nieuwe dingen zoals een uitgehongerde leeuwin op een gewonde, verzwakte antilope. Ha! Mooie beeldspraak daar. Maar zo was het wel een beetje. Een nieuw social media site op het internet? Aanwezig! Een nieuwe afstudeerrichting binnen mijn opleiding? Aanwezig! Af en toe doe ik het nog hoor. Nieuw naaiclubje waar ik geen kat ken? Aanwezig!

Maar zelf iets beginnen, een eigen idee uitwerken, dat gebeurt nog maar zelden. Vroeger had ik zelf duizend en één ideeën per dag. Een idee voor een nieuwe strip. Een idee voor een nieuw verhaal. Een idee voor een knuffel. Een idee voor een nieuwe site over god-weet-welk-onderwerp. Daar werd dan ook verbazend vaak iets mee gedaan, met al die ideeën. Soms was dat een geslaagd project en andere verdwenen ergens in die intussen befaamde donkere krochten van mijn kasten. En om eerlijk te zijn, ik mis dat, want het zijn net die ideeën en je volop op zo’n idee werpen, dat het leven interessant maakt. Of dat denk ik toch alleszins. Ik was dat even vergeten. Het leven gaat zijn gangetje, weet je wel. Ik ben intussen gewend geraakt aan mee mekkeren met de rest van de schaapjes in de wei. De leeuwin is een beetje getemd.

Tot ik gisteren besloot Poke the box van Seth Godin te lezen. Het is nog maar het tweede boek dat ik van hem lees en de man heeft interessante ideeën, alleen heb ik wat moeite met het feit dat hij die ideeën drieduizend keer herhaalt in zijn boeken. En herhaalt. En herhaalt. Pfff… Maar goed, ik las de korte inhoud en die sprak me wel aan. Het boek gaat min of meer over initiatief nemen, dingen starten en waarom dat belangrijk is. Het is geen dik boek. Blijkbaar net geen honderd pagina’s. Maar tijdens die honderd pagina’s heb ik intussen meer ideeën gehad, dan ik de afgelopen zes maanden samen heb gehad. Dat is wat zijn boeken interessant maakt. Ze triggeren mensen. En het was de schop onder mijn kont die ik nodig had.

Intussen heb ik van die ideeën al drie in actie gezet. Van sommige zal u nooit meer horen, van anderen, tsja… Dat zien we wel hé. 😀