Los pantalones!

Ai caramba! Los pantalones son finitos! Jaja, hierbij het bewijs dat van mijn twee jaar Spaanse les niet veel is overgebleven. Maar dus… De broek! Ze is af! Bij het Macaron jurkje had ik nergens iets moeten innemen of aanpassen en ik had een donkerblauw vermoeden dat het bij de broek wel een ander paar mouwen pijpen zou zijn. Ik tekende braafjes mijn maat over en ging met die patroondelen naar de les bij Ildadee. Die besloot meteen dat de broekspijpen een dikke tien centimeter korter mochten. Sja… Ellenlange Amazone-benen zal ik helaas nooit hebben. De stof werd geknipt en ik begon aan het naaien.

Nu zit het zo dat ik een vrij ijverige leerling ben. Je zou het me misschien niet geven als je ziet wat ik heb opgestoken van mijn Spaanse les, maar toch ben ik een ijverige leerling. Zo besloot ik thuis aan de broek verder te werken. Dolenthousiast zette ik alle delen in elkaar en voor ik het goed en wel door had, had ik een broek met twee broekspijpen en een blinde rits. Ideaal! Enthousiast schoot ik in de broek en ging voor de spiegel staan. Het model is een broek met een hoge taille. Sailorpants, dat was de look waar ik voor ging. Wat ik op dat moment meer had was een heupbroek waar ik met gemak in en uit kon stappen. De rits zat er enkel en alleen in ter decoratie. Ik begon zelf wat met de neepjes en naden te prutsen en bekwam bijna het resultaat wat ik wilde, als je even langs die rare bobbels op mijn bovenbenen die ik had gecreeërd keek.

Dus ik mailde helpdesk Ildadee en ze stuurde een uitgebreid stappenplan door van wat ik kon doen, maar ik moest de volle 12cm overbruggen. Twaalf. Centimeters. Dat zijn… drie kledingmaten of zo. Ik kon echt zo’n “kijk, ik ben vijftien kilo afgevallen”-foto maken waarbij je een broek voor je houdt waar je twee keer in past. Achteraf had ik dat ook misschien moeten doen, want het was best wel grappig geweest. Maar laat ons duidelijk zijn over één ding: die broek, die mocht breed zijn van mij, maar afzakken, dat was geen optie. Ik besloot geduldig te wachten op de volgende les bij Ildadee. En daar nam ik dan de 12cm weg. Gone. Weg. Foetsjie. Het resultaat was meteen een pak beter.

En daarna kwamen er nog eens zes knoopsgaten. Zes. Knoopsgaten. Die maakte ik ook bij Ildadee in de les en ik heb me voorgenomen daar, op dat kleine zolderkamertje, zo min mogelijk te vloeken. Gelukkig is er nog een innerlijke monoloog waarin je mag vloeken als een echt zeerot! Dat past helemaal binnen mijn sailorpants-thema. De knoopsgaten zaten er in na wat innerlijk gevloek, de knopen werden er aan gezet en toen ik thuis kwam, paste ik de broek. Mijn foefflap, zoals ik die rare voorkant intussen begon te noemen (‘t is eens iets anders dan een kontflap 😉 ), zag er eigenlijk veel te groot uit. Het Vriendje vond het ook maar niets. Lang leve mijn grootste criticus. Gelukkig ontdekte ik hoe ik dat probleem een beetje kon oplossen. Ook de dames op Het Leuvens Stiksel vonden het een beetje raar ogen, zelfs nadat ik de foefflap kleiner had gemaakt. Dus naaide ik het onding met de hand vast aan de rest van de broek. Door vier lagen jeans gaan is niet meteen een aanrader om te doen met de hand, dat mag u gerust van mij aannemen.


Schouders recht, borst vooruit! Let op uw houding, jongedame! En strijkt uw kledingstukken voor je er mee op de foto gaat, jongedame!

Er was er ook eentje zo vriendelijk mij op een tafel te laten staan om de juiste lengte van de broek om te spelden. En daar zijn ergens misschien wel wat fotografische bewijzen van, maar ach… Het was het allemaal waard. Toen ik thuis aan de broekspijpen aan het omzomen was, merkte ik dat er al een gat in mijn broek zat, net op een plek waar je geen gat in je broek wil hebben. Diepe zucht. Dus de bilnaad werd nog een paar keer extra verstevigd en dan heb ik nu megabrede sailorpants! Ik vind haar versie nog altijd beter, maar hey, die van mij kan er zeker ook mee door. Ze is nog niet honderd procent mijn goesting, maar toch al zeker zestig procent. Ik hoop dat ze na een paar keer dragen wat soepeler gaat vallen en dat de rest van de naden ook niet zo makkelijk gaat scheuren als de rest. Misschien dat ik de zoom toch nog terug uit haal om die wat langer te maken. Ik denk dat ze nog even in de kast zal moeten hangen, want het is een verdomd warme broek.

Voor zij die de broek ook een kans willen geven: het patroon is Burda 8488 en is verkrijgbaar bij uw plaatselijke Veritas.

6 thoughts on “Los pantalones!

  1. Ik vind jouw Spaans zeer Jommekes en dus volledig acceptabel. En ik vind je broek gewoon SUPER!! Whouhahah “foefflap”… zotte doos!

  2. ahoi kapitein, dat ziet er toch meer dan 60% degelijk uit! alleen jammer van onstevige naden. ligt dat dan aan’t naaigaren of aan de steek of…?

  3. Supervette crea site!:D Oh zucht, ik heb altijd nog de vage ambitie mijn creaheid om te zetten in een naaiproject maar het komt er steeds niet van… Overigens, ik kan net als jij(dat las ik verderop in een blog) al sinds mijn kleutertijd niet overweg met scharen, haha!

Comments are closed.