Waar een droom is, is een weg

Moest ik jullie vandaag over de dromen vertellen die ik vannacht heb gehad, dan zou ik jullie over zombies kunnen vertellen. Eindelijk eens iets interessants op deze blog. Ha! Ik zou vertellen over een groep mensen die zich voordeed als zombies en die eens keet wilde schoppen, maar tussen die groep zaten ook échte zombies waarvan die herrieschoppers niet wisten. Ik zou dan kunnen vertellen over een paintball gevecht tussen die wannabe zombies en echte mensen en hoe ik opeens bij de wannabe zombies terecht kwam, ook al wilde ik niet. Dat hele gevecht vond uiteraard plaats in een of ander museum met donkere gangen en hoge ramen. En dan opeens vielen de échte zombies aan en kon ik gelukkig ontsnappen. En toen werd ik wakker. De regie der dromen deed weer goed zijn best vannacht, met andere woorden.

Maar nee, dromen, verlangens, ambities. Hopen heb er daar van. Ik ben zo iemand die iets in haar hoofd haalt en weigert op te geven. Daarom waarschijnlijk dat mijn Life List meer als honderd items telt en eigenlijk zou ik er ieder jaar, wat zeg ik iedere maand, soms zelfs iedere week of iedere dag, nieuwe items aan kunnen toevoegen. De dag dat ik stop met dromen en wilde plannen bedenken voor wat ik weer kan leren of kan ontdekken, dan mag je er vanuit gaan dat er iets mis is met mij.

Als twaalf-jarige zag ik foto’s van mijn grote nicht die een jaar naar Nieuw-Zeeland was met AFS. Ik besloot dat ik dat ook wou, zo na mijn middelbaar een jaar weg. Nieuw-Zeeland sprak me ontzettend aan, de USA ook. Uiteindelijk werd het dankzij een of andere bizarre hersenkronkel dan toch maar IJsland. Een prachtig land dat mijn tweede thuis is geworden,  fantastische mensen die mijn tweede familie zijn geworden.

Als vijftien-jarige puber, besloot ik dat ik iets met web wilde gaan doen, nadat ik net de wondere wereld der html had ontdekt. Dit was het. Ik voelde het aan mijn kleine teen. En ook aan mijn dikke. Een opleiding grafische vormgeving kwam er niet aan te pas, maar ik ben er geraakt.

Als drieëntwintig-jarige besloot ik dat ik wel eens wat wilde proberen in bijberoep, maar ik durfde niet. Drie jaar lang werd er gewikt en gewogen, werd er gedroomd, werd er gezucht en uiteindelijk hakte ik vorig jaar de knoop eindelijk door. Fanny&Laura was officieel geboren.

Er staan nog veel grootse en ook minder grootse dromen en plannen op mijn lijstje en ik ben van plan zoveel mogelijk dingen in dit leventje van mij te realiseren. Het is net dat, dat streven naar het realiseren van dromen, dat het leven interessant maakt. Dit weekend ga ik een poging ondernemen om macarons te maken. Jawel. Macarons. Eens benieuwd of dat gaan lukken. Maar hey, ik wil het al zo lang proberen en dan moet je het gewoon doen. Punt.

4 thoughts on “Waar een droom is, is een weg

  1. Ik moet ook eens zo’n Life List maken, denk ik zo. Voldoende plannen en dromen en ‘ambities’, maar ze worden als losse flarden opgeslagen in mijn hoofd – wat tot gevolg heeft dat ze wel eens zouden kunnen wegkwijnen…

    Veel succes met de macarons!

  2. Vorige zomer op reis geweest naar IJsland. Er zijn slechtere landen om als tweede thuis te hebben :p Wat een prachtig land!! Ik wil zeker terug, al wil ik ook nog zoveel andere landen ontdekken.. Nieuw-Zeeland staat bovenaan de lijst!

Comments are closed.