Ik zie een paar wenkbrauwen de hoogte in gaan bij het lezen van de titel, maar laat me het allemaal even plaatsen. Een tijdje terug sprak ik af met vriendin N. Dat gebeurt al een keertje, vriendinnen zijnde en zo. Vriendin N. is iemand die behoorlijk bezig is met zelfontplooiing en yoga en heel de reutemeteut zonder geiten-wollen-sokken te worden. En dat vind ik net het leuke aan haar. Ze was honderduit aan het vertellen over haar lifecoach en hoe die haar hielp om dingen op een rijtje te zetten en een andere kijk te krijgen op bepaalde zaken.
“Ha!” dacht ik, “Dat zou nog iets zijn voor mij,”. Het zit namelijk zo: er zit veel in mijn hoofd. Heel veel. Van dat alles komt er misschien vijf procent naar buiten. Zelfs Het Vriendje klaagt soms dat ik niet genoeg vertel, dat ik te veel voor mezelf hou. Ik ben gewoon van nature geen prater. Dingen blijven gewoon in mijn hoofd zitten en dat zorgt soms voor extra problemen of stress. Het idee van iemand te hebben die alles vanop een afstand kan bekijken en die meehelpt te zoeken naar een oplossing, dat sprak me wel aan. Het feit dat het iemand is waarmee je geen vriendschappelijke band hebt, maakte het voor mij interessanter, want dat maakt het allemaal minder moeilijk. Dus gaf vriendin N. me de gegevens van haar lifecoach en zo kwam het dat ik intussen al een paar keer bij die mevrouw in de zetel heb gezeten. Niet de zetel waar al de andere mensen in gaan zitten, blijkbaar. Ik moet ook altijd een beetje raar doen. Niet de kleine eenzit zetel tegenover haar, maar het gezellige grote dagbed dat fungeert als zetel en dat er gewoon extra comfortabel uitziet dankzij de massa’s kussens.
Nee, het is geen therapie. Laat dat even duidelijk zijn. Ik ga er naar toe, ik zeg: “dit is mijn probleem” en dat kan dan bijvoorbeeld zijn dat ik te veel ideeën heb waardoor ik tilt sla of dat ik aan iets begin en het niet afwerk. Samen zoeken we dan naar hetgeen me tegenhoudt en een oplossing van hoe ik die blokkade kan overwinnen. Die zetel, daar, bij de lifecoach, dat is een van mijn veilige havens geworden. Daar kan ik gewoon praten. En geloof me, ik sta er dan zelf iedere keer van versteld dat ik een uur aan een stuk over mezelf en mijn problemen kan praten. Dat is behoorlijk uhm… apart voor mij.
Maar na zo’n sessie bij de lifecoach is mijn hoofd enkele dagen stil en helder, calm-blue-ocean-gewijs, en dan weet ik weer wat ik moet doen, hoe ik mijn probleem moet aanpakken. En dat, mijn lieve lezertjes, is voor mij goud waard. Massa’s goud. Daar kunnen jullie niet inkomen.
Touching! Touché! Prachtig én zo down-to-earth!
Word er zelf stil van 🙂
Als psycholoog vraag ik me toch af 1) waarom het zo belangrijk is om er expliciet bij te zeggen dat dit géén therapie is en 2) wat je je dan voorstelt bij therapie. 🙂
Therapie gaat ongeveer hetzelfde hoor, en dat is ook inderdaad niks om je voor te schamen, wou ik ook even zeggen 🙂 Maar verder: super dat je aan jezelf wil werken, goeie beslissing!
Laat ze maar zeggen. Als het deugd doet, doet het goed, therapie of niet.
En ja, ik heb ervaring. Het doet deugd.
Vaneigens dat dat deugd doet!
als ik het zo lees, is dat niet hetzelfde als psycho-analyse? maar ben verre van expert hoor.
Heel erg herkenbaar. Mijn hoofd zit ook altijd vol met vanalles, alleen erover praten is er meestal te veel aan. Ik vind het in ieder geval erg moedig van jou om naar zo’n lifecoach te stappen!
Momenteel ben ik Stil aan het lezen van Susan Cain. Een absolute aanrader voor de zogehete introverten onder ons!