Beauty

Dat mijn favoriete sprookje de Schone en het Beest is, moet ik waarschijnlijk niet meer vertellen. Dat ik misschien al een kleine honderd varianten op dat verhaal heb gelezen, is waarschijnlijk ook geen nieuws. Uit al die varianten heb ik een versie die een beetje meer mijn favoriet is als de andere. Het is een versie die in een oud sprookjes/verhalenboek van de mama staat. Het boek dateert van ergens van begin de vorige eeuw. In die versie komt het Beest pas op de planken tegen het einde van de het verhaal, want daarvoor wordt de Schone heel de tijd in de watten gelegd door onzichtbare krachten in het kasteel.

Beauty van Robin McKinley sluit heel hard aan bij die versie. Wanneer de vader van Beauty zijn bedrijf failliet gaat, moet er een oplossing gezocht worden. Samen met zijn drie dochters en zijn toekomstige schoonzoon laat hij de grote havenstad achter zich en trekt hij naar een klein dorpje waar ze in een smidse gaan wonen vlakbij het bos. Hoewel ze bedienden hadden die alles voor hen deden in de stad, vinden de drie dochters al snel hun draai in hun nieuwe huis en met hun nieuwe dagdagelijkse taken. Wanneer de vader van Beauty nieuws krijgt dat een van zijn schepen terecht is en hij dus opnieuw geld kan innen door zijn lading, vertrekt hij meteen terug naar de stad. Het is pas op de terugweg naar de smidse dat hij verdwaalt en bij een reusachtig kasteel in het midden van het bos terecht komt. Daar wordt hij in de watten gelegd door onzichtbare krachten: ze bezorgen hem eten, wassen zijn kleren, maken hem een bed,… Wanneer hij de volgende ochtend het kasteel wil verlaten, ziet hij opeens de meest prachtige rozen en Beauty had voor zijn vertrek om zaden van rozen gevraagd. Van zodra hij een roos plukt, staat Beest voor hem en eist van de vader dat hij een van zijn dochters zal brengen binnen de maand. En oh ja, klein detail, ze moet geheel vrijwillig komen. Wanneer de vader van Beauty thuis zijn verhaal doet, is iedereen natuurlijk wel wat geschrokken, maar Beauty is klaar voor het avontuur dat voor haar ligt en gaat dus geheel vrijwillig naar het kasteel, waar ze het Beest ontmoet. En de rest van het verhaal kennen jullie allemaal natuurlijk.

Wat me ook ontzettend aansprak in dit boek was het taalgebruik van Robin McKinley. Vreemd genoeg deed het me soms een beetje denken aan Jane Austen, waardoor het boek iets ouds en elegants kreeg. Soit. Ik heb ontzettend genoten van dit boek. Het staat klaar op mijn Kindle om gelezen te worden en nog eens gelezen te worden en nog eens en nog eens en nog eens…